(ترجمه)

در روز شنبه، برابر با 17 می 2025م، سی و چهارمین نشست سران عرب در شهر بغداد برگزار شد. در بیانیه پایانی این نشست، بر لزوم اجرای قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل در خصوص تجاوز به غزه تأکید شد، همچنین خواستار تسریع در رساندن کمک‌های بشردوستانه به غزه گردید. بیانیه، بر «محوریت قضیه فلسطین و حمایت مطلق از حقوق ملت فلسطین» تأکید ورزید.

در این بیانیه همچنین بر ضرورت یافتن راه‌حل سیاسی برای توقف درگیری‌ها در سودان تأکید شده است. علاوه بر آن، تجاوزات رژیم یهود علیه سوریه محکوم شده و بر «لزوم پیشبرد روند سیاسی انتقالی جامع در سوریه» تصریح شده است. در همین راستا، از اعلام رئیس‌جمهور امریکا، دونالد ترامپ، مبنی بر لغو تحریم‌ها علیه سوریه نیز استقبال شد. بیانیه همچنین حمایت از لبنان در حفظ امنیت، ثبات و تمامیت ارضی‌اش را اعلام کرد.

در خصوص یمن، بیانیه بر حمایت مجدد از شورای ریاستی و پشتیبانی از تلاش‌های دولت برای دستیابی به آشتی ملی و تأیید تلاش‌های بین‌المللی و منطقه‌ای در راستای حل سیاسی جامع بحران یمن تأکید کرد.

دولت عراق بیش از یک ماه است که با صرف هزینه‌ای بالغ بر ۶۰۰ میلیون دلار و در پرتو تمرکز رسانه‌ای گسترده، خود را برای این نشست آماده می‌کرد، به‌گونه‌ای که گویی این نشست مرهمی است بر زخم‌های امت اسلامی. اما نتیجه این اجلاس نیز همانند نشست‌های پیشین چیزی جز صدور بیانیه‌هایی در قالب «خواستاریم، محکوم می‌کنیم، حمایت می‌کنیم، استقبال می‌کنیم» نبود؛ بیانیه‌هایی که نه یورش دشمن را دفع می‌کند و نه مانعی در برابر متجاوز است.

این حال و روز امت اسلامی است، زمانی که زمام امورشان به‌دست کسانی افتاده که رسول الله صلی الله علیه وسلم درباره‌شان هشدار داده است؛ چنان‌که امام احمد رحمه الله روایت می‌کند، رسول الله صلی الله علیه وسلم به کعب بن عجره فرمود:

«أَعَاذَكَ اللهُ مِنْ إِمَارَةِ السُّفَهَاءِ» قَالَ: وَمَا إِمَارَةُ السُّفَهَاءِ؟ قَالَ: «أُمَرَاءُ يَكُونُونَ بَعْدِي، لَا يَقْتَدُونَ بِهَدْيِي وَلَا يَسْتَنُّونَ بِسُنَّتِي، فَمَنْ صَدَّقَهُمْ بِكَذِبِهِمْ وَأَعَانَهُمْ عَلَى ظُلْمِهِمْ فَأُولَئِكَ لَيْسُوا مِنِّي وَلَسْتُ مِنْهُمْ وَلَا يَرِدُوا عَلَيَّ حَوْضِي، وَمَنْ لَمْ يُصَدِّقْهُمْ بِكَذِبِهِمْ وَلَمْ يُعِنْهُمْ عَلَى ظُلْمِهِمْ فَأُولَئِكَ مِنِّي وَأَنَا مِنْهُمْ وَسَيَرِدُوا عَلَيَّ حَوْضِي» (امام احمد)

ترجمه: (ای کعب) الله ترا از امارت سفهاء نجات دهد، پرسید: امارت سفهاء چیست؟ فرمود: امیرانی پس از من خواهند آمد که به راه و سنت من اقتدا نخواهند کرد؛ پس هرکس دروغ‌های آنان را تصدیق کند و در ظلم شان یاری‌شان دهد، از من نیست و من از او نیستم و هرگز به حوض من وارد نخواهد شد؛ و هرکس آنان را تصدیق نکند و در ظلم شان یاری نرساند، او از من است و من از او هستم و به حوض من وارد خواهد شد.

حکام امروزی همان سفهایی هستند که حتی جوانمردی جاهلی را نیز از کف داده‌اند، در حالی‌که با چشم خود می‌بینند که کفار هندوی، بودایی، صلیبی و یهودی چگونه مسلمانان بی‌گناه را به‌شیوه‌ای وحشیانه قتل‌عام می‌کنند، سرزمین‌های شان را ویران می‌سازند و آنان را آواره می‌سازند. اما در مقابل این جنایات، این سفهاء جز صدور بیانیه‌هایی بی‌اثر و شعارهایی بی‌جان کاری نمی‌کنند؛ بلکه همین واکنش‌های سست، دشمن را بر جنایاتش گستاخ‌تر، مصمم‌تر و وحشی‌تر می‌سازد.

این واقعیت نشست‌های سران عرب از زمان اولین نشست در سال 1946م. تاکنون است -و از الله سبحانه و تعالی می‌خواهیم که این، آخرین نشست این خائنان سفیه باشد- که هرگز در هیچ موردی راه‌حلی برای هیچ معضلی ارائه نکرده‌اند. بلکه این نشست‌ها، خود ریشه استمرار بحران‌ها هستند، زیرا مرزهایی را تأیید و تحکیم می‌کنند که استعمارگر کافر ترسیم کرده است، و کشورهایی را تثبیت می‌کنند که پیش‌تر یک امت متحد و قدرتمند بودند؛ امتی که عملش بر گفتارش پیشی داشت.

ای امت اسلام، ای امت توحید و هدایت!

آنگاه که الله سبحانه و تعالی ما را از واگذاری اموال به سفهاء نهی کرده است، چگونه می‌توان حاکمیت و سلطه را به آنان سپرد؟

ای مسلمانان! شما نیازمند امامی هستید که همچون سپری در برابر دشمن باشد، امامی پرهیزگار، عادل و پاک، که شریعت الله سبحانه وتعالی را اقامه کند، پیام‌هایش پایه‌های کفر را بلرزاند و دشمن را از عواقب تعدی بترساند؛ و خطابش این باشد که: «پاسخ، آن است که می‌بینی نه آن‌که می‌شنوی»!

غزه با قطعنامه‌های شورای امنیت نجات نمی‌یابد، و تجاوزات یهود علیه سوریه، لبنان و یمن با محکومیت‌ها پایان نمی‌پذیرد؛ بلکه تنها درمان حقیقی آن، خروش در راه الله سبحانه وتعالی، برافراشتن پرچم‌ها و حرکت ارتش‌ها در پاسخ به ندای الله و رسولش است؛ چنان‌که وی سبحانه وتعالی می‌فرماید:

‏﴿وَمَا لَكُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيراً﴾ [النساء: 75]

ترجمه: ‏چرا بايد در راه الله و (نجات) مردان و زنان و كودكان درمانده و بيچاره‌ای نجنگيد كه (فرياد برمی‌آورند و) می‌گويند: پروردگارا! ما را از اين شهر و دياری كه ساكنان آن ستم‌كارند (و بر ما بيچارگان ستم روا می‌دارند) خارج ساز و از جانب خود سرپرست و حمايت‌گری برای ما پديد آور، و از سوی خود ياوری برايمان قرار بده (تا ما را ياری كند و از دست ظالمان برهاند).‏

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – ولایۀ عراق