(ترجمه)

مصیبت‌ها بر فلسطین اشغالی پی‌هم فرو می‌ریزند. از روزی که دولت خلافت فرو ریخت؛ همان دولتی که حاکمش روزی گفته بود: «فلسطین سرزمینی است که نیاکانم آن را با خون خود سیراب کرده‌اند، و اگر روزی خلافت ویران شود، آن را بی‌هیچ بهایی از شما خواهند گرفت» و به‌جایش اشغال بریتانیا (به‌اصطلاح قیمومت) آمد تا امروز که موجودیت یهود اشغال‌گر، ساخته و پرداختهٔ بریتانیا و مورد حمایت همه‌جانبهٔ غرب با پول، سلاح، دانش و قدرت، بی‌وقفه مردم این سرزمین مبارک را به خاک و خون می‌کشد. کودکان را پیش از بزرگان هدف می‌گیرد، اسیران را به قتل و اعدام تهدید می‌کند و جهان تماشاچی است. غزّه را سال‌هاست در محاصرهٔ خفه‌کننده نگهداشته و با بمباران‌های وحشیانه‌ای که فراتر از هر تصور است، آن را درهم کوبیده؛ بمباران‌هایی که بیش از هفتاد هزار شهید برجای گذاشته است. امّا امّت اسلامی با همهٔ اردوها و علما، می‌بیند و می‌نگرد؛ دیدن چون دیدن نابینا و فریاد زنان داغدار را می‌شنود؛ شنیدنی چون شنیدن ناشنوا!

سال‌ها محاصره و دو سال بمباران و کشتار فرزندان و همسران، خنساءهای غزّه را بی‌هیچ یاوری به میدان استقامت کشاند؛ زنانی که با پایداری بی‌نظیر، حماسه آفریدند. امروز نیز رنج می‌کشند یا مادرِ شهیدند، یا همسر شهید یا مادر کودکانی با اندام‌های قطع‌شده یا چشم‌به‌راه گمشده‌ای زیر آوار یا همسر اسیری در بند...

پس از ادعاهای دروغین توقف جنگ -که جز مرکّب روی کاغذ نبود- توطئه علیه غزّه همچنان به‌دست میانجیان، حاکمان و مذاکره‌کنندگان ادامه دارد. دیگر این فقط خذلان و سستی نیست؛ توطئهٔ آشکار است؛ محاصره را کامل می‌کنند، راه‌های ورود نیازهای اساسی زندگی را می‌بندند. در برابر فریادهای روزانهٔ مردم غزّه ـ مرد و زن و کودک هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند. با آمدن زمستان، غزّه به‌معنای واقعی کلمه به دریاچه بزرگ بدل شده است؛ امّا دریاچه‌ای آکنده از بدن‌های لرزان و بقایای بوجی‌های آردی که قرار است جای سقف خیمه را بگیرد تا وجدان جهان خود را قانع کند که همین برای گرم‌کردن تن‌ها کافی است! دریاچه‌ای آمیخته با اشک کودکانی که از شدّت سرما به آسمان پر می‌کشند و اشک مادران داغدار و پدرانی که از ناتوانی می‌گریند؛ زیرا هیچ راهی برای محافظت از فرزندان‌شان در برابر این سرمای مرگ‌بار نمی‌یابند.

ای امّتی که پیامبرش صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَا آمَنَ بِي مَنْ بَاتَ شَبْعَانَ وَجَارُهُ جَائعٌ إِلَى جَنْبِهِ وَهُوَ يَعْلَمُ بِهِ»

ترجمه: کسی که شب را سیر بخوابد در حالی که همسایه‌اش گرسنه است و او می‌داند، به من ایمان نیاورده است.

مردم غزّه در قلب سرزمین‌های اسلامی گرسنه و تشنه‌اند؛ بلکه از سرما جان می‌دهند. تا امروز ۱۴ تن مؤمن، که ۶ تن‌شان کودک‌اند، بر اثر سرمای شدید جان باخته‌اند؛ پس از نفوذ تودهٔ هوای سرد و بارش‌های سنگین که به فروریختن حدود ۱۵ خانه در محله‌های مختلف شهر غزّه انجامید. تیم‌های دفاع مدنی همچنان با صدها تماس و فریاد استغاثه دست‌وپنجه نرم می‌کنند و اعلام کرده‌اند که بیش از ۲۷ هزار خیمهٔ آوارگان یا زیر آب رفته، یا سیلاب‌ها آن‌ها را برده، یا بادهای شدید برکنده است.

زبان حال مردم غزّه این است: اگر ما را از زیر آتش بمباران نجات ندادید، آیا از مرگ در سرمای کشنده نجات‌مان می‌دهید؟

ممدا در بخش زنان دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر، فریاد استغاثه‌ای به سوی این امّت سر می‌دهیم:

«آیا زمان آن نرسیده که لباس سستی را از تن برکنید، به پا خیزید و امّت را به سیرت نخستینش بازگردانید؟ غزّه راه عزّت را آغاز کرد؛ پس چرا دست‌هایش را بستید و از ادامهٔ راه بازماندید؟!»

این ندا، ندای مردمی مؤمن است. شهدای غزّه غرق در رحمت الله  سبحانه وتعالی اند؛ پس بیش از این غزّه را تنها مگذارید، مبادا رحمت الهی از شما بگذرد و به دیگران برسد!

﴿إِنَّ فِي هَذَا لَبَلَاغَاً لِقَوْمٍ عَابِدِينَ﴾ [الأنبیاء: 106]

ترجمه: بی‌گمان در این، تبلیغ و رسانشی است برای مردمی عبادت‌پیشه.

 دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر – بخش زنان