(ترجمه)

رژیم متعصب و اسلام‌ستیز سریلانکا به رهبری گوتاب‌هایا راجاپاکسی با تطبیق پالیسی سوزانیدن افراد مصاب به کوید-19 قبلاً صد‌ها اجساد مسلمانان را با بی‌حرمتی سوزانید و حالا صفحه جدید به حاشیه کشاندن و بدنام ساختن مسلمانان را با اعلان مسدود نمودن بیشتر از 1000 مدرسه و منع زنان از پوشیدن برقه که آن را با تمسخر "نشانۀ افراط‌گرایی دینی" خواند، شروع نموده است. این مدرسه‌ها اساساً قرآن، لسان عربی و عقاید اسلامی را تدریس می‌کنند و بیش‌تر آن‌ها برای ده‌ها سال در این جزیره وجود داشتند و به طور کامل هیچ ضرر و تهدیدی برای کشور محسوب نمی‌شد. با وجود آن به تاریخ 13 مارس، وزیر امنیت عامه به نام سارا ویراسکرا، اعلام نمود که این مدارس اسلامی باید مسدود شوند؛ زیرا با پالیسی تعلیمات ملی در تناقض قرار دارد. به همین شکل وزیر دفاع نیز شاگردان و معلمان مسلمان را با اظهارات جعلی چنین بدنام ساخته است که گویی این مدرسه‌ها مفکوره‌های افراط‌گرایی و جدایی‌گرایی را تدریس می‌کنند، اما این‌ها برای اثبات ادعای مزخرف‌شان کوچک‌ترین ثبوت را هم آماده کرده نتوانست. ضمناً این رژیم بی‌شرمانه از استدلال جعلی امنیت ملی استفاده کرد تا بالای زنان مسلمان پوشیدن برقه که چهره آن‌ها را پوشش می‌دهد را منع نماید؛ در حالی‌که برای تمام مردم دستور می‌دهند که در محیط عامه به خاطر ویروس کرونا باید ماسک بپوشند! تمام این کار‌ها اساساً ادامۀ پالیسی این رژیم است که به منظور ازدیاد نفوذ راهب‌های بودایی سنهالای متعصب، تاجران و رای دهنده‌گان که آن را حمایت کردند و به خاطر قدرت آن‌ها با تحریک مسلمانان در کشور سرمایه گذاری نمودند، از ایجاد نفرت علیه مسلمانان نفع می‌برند. برعلاوه؛ قانون اژدها مانند جلوگیری از وحشت به و شکل وسیع قدرت‌مندان را اجازه می‌دهد که با هر کسی‌که از دید سیاسی با تعریف "افراط‌گرایی مذهبی" مخالفت نماید، به طور ظالمانه برخورد نماید که تحت شرایط فریبانۀ آن‌ها به هدف "عدم رادیکال‌گرایی" باید دو سال زندانی گردد. به طور واضح؛ دولت می‌خواهد از قوه مقننه استفاده کرده و قانون را علیه اسلام به بهانۀ دروغ جلوگیری از افراطیت صادر نماید. به طور مثال: به تاریخ 10 مارس، وزیر عمومی دفاع سریلانکا اعلام نمود که دولت فعالیت‌های سیاسی و اسلامی حزب‌التحریر را ممنوع قرار می‌دهد و مهره‌های کلیدی آن را دست‌گیر می‌کند؛ و این حزب را با دروغ آشکار حزب افراط‌گرا و برای کشور تهدید می‌داند. این در حالی‌ست که این حزب هیچ‌گاهی به اعمال خشونت‌آمیز دست نزده است، زیرا اسلام این عمل را مخالف طریقۀ تغییر جامعه می‌داند.

برعلاوه؛ این پنهان نمی‌ماند که اعلامیه‌های اخیر علیه مسلمانان در زمانی صورت می‌گیرد که رژیم سریلانکا در گودال بحران اقتصادی به دلیل نتایج وخیم و مخرب ویروس کرونا فرو رفته است و هم‌چنان با فساد بزرگ شکر که که تخمین می‌رود که بالا‌تر از 16 بیلیون خساره‌مند شود، نیز بدنام شده است. این پالیسی‌های تهدید‌آمیز، علیه مسلمانان به خاطر انحراف توجه مردم و پرده انداختن به بحران اقتصادی و معامله دروغین نخبه‌های سیاسی می‌باشد. گرچه این فریب سیاسی جز کسانی‌که با آجندای تعصب گرایانۀ بودایی‌ها کور گردیدند، کسی دیگری را احمق نمی‌سازد! برعلاوه؛ دولت راجاپاکسا مسیر اشتباه سیکولران و کمونیست‌های خودخواه که از مسلمانان نفرت دارند، مانند هند، چین و فرانسه را با بازی در مبازه علیه "افراطیت" می‌پیماید تا مسلمانان را وحشت زده کرده تا عقاید و عبادات اسلامی را رها سازند. این تهدید "افراطیت" در کشور در واقع دسیسه‌ای است که کارهای نظامی راجاپاکسا و رئیس اسبق دفاع سریلانکا را تحت پوشش قرار می‌دهد.

استراتیژی خطرناک بازی سیاسی با امنیت‌ملی، استفاده سیاسی از نفرت مذهبی، درگیر نمودن افراد جامعه علیه یک دیگر و ایجاد ترس و وحشت برای بدست آوردن منافع سیاسی و فتنه انگیزی با روش‌های زهراگین صرف به خاطر تداوم قدرت می‌باشد. ما از مسلمانان سریلانکا می‌خواهیم که در این مرحله آزمایش به عقیدۀ اسلامی ثابت و مستحکم بمانند. ما از علما و افراد با نفوذ در کشور می‌خواهیم تا علیه این بی‌عدالتی و تفرقه‌سیاسی که با تهدید و دشمن خیالی می‌خواهند جامعه را پارچه پارچه کنند قیام نمایند. الله سبحانه و‌تعالی می‌فرماید:

﴿يُثَبِّتُ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الآخِرَةِ﴾

]ابراهیم:27[

ترجمه: الله کسانی را که ایمان آوردند، به خاطر گفتار و اعتقاد ثابت‌شان، استوار می‌دارد؛ هم در این جهان و هم در آخرت.

داکتر نسرین نواز

رئیس بخش زنان دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

مترجم: عبدالله صالحی

(ترجمه)

زمانی­که غرب کافر توسط سقوط دولت خلافت توانمند شد، بسیاری از افراد گمان کردند که از طریق نفوذ کردن، پیوستن و انضمام به نظام­های کنونی می­توانند واقعیت را تغییر داده و با استفاده از این روند می­توانند که بر حاکمیت سکولاریزم نقطه پایان بگذارند. سپس دم از دیموکراسی زده و بسوی دیموکراسی فرا می­خواندند و برای مردم می­گفتند که؛ آنان ضد سکولاریزم اند، اما با دیموکراسی، بدلیل این­که دیموکراسی وسیله است نه هدف و بدین ترتیب خود و مردم را مشغول نظریه غیر واقعی و خیالی کردند، که در نتیجه نه تنها نتوانستند سکولاریزم را ریشه‌کن نمایند، بلکه خودشان نیز در گرداب لجن­زار دیموکراسی سکولاریزم واگیر شده و نتوانستند که خود را از آن رهایی بخشند. سپس خودشان جزئی از مشکلی شدند که به دنبال راه حل آن بودند و فراموش کردند که تداوم بخشیدن به دیموکراسی و انضمام به آن، در حقیقت بهترین وسیلۀ برای حفاظت و صیانت از سکولاریزم می­باشد. دیموکراسی و سکولاریزم دو جزء لاینفک بوده، لازم و ملزوم یکدیگر می­باشند و در صورتی‌که یکی از آن­ها مصئون و محفوظ بماند؛ پایان بخشیدن و ریشه­کن نمودن دیگری محال است و من قصد ندارم که این موضوع با آوردن نظریات جون لوک، توماس جیفرسون، جورج هولیوک و جان جاک روسو ... به درازا کشانده و این موضوع را از ناحیه فکری بشکل عمیق به بحث بگیرم، بلکه فقط  با آوردن یک مثال از ترکیه اکتفاء نموده و سپس قضاوت را به شما می­سپارم:

مصطفی کمال در حقیقت به سکولاریزم خیلی باورمند بود و اساس رابطه بین او و غرب مصلحت و منفعت نبود، بلکه اساساً رابطه‌اش با غرب؛ رابطه ایدیولوژیکی و مبدئی بود. به همین خاطر وی در حیات خود، سعی بر این داشت تا بقای سکولاریزم را در ترکیه تضمین نماید. اما طریقۀ و وسیله‌ای که بتوان توسط آن سکولاریزم را تضمین نمود و نظامی‌که توسط آن سکولاریزم را بتوان تطبیق کرد و از افکار سوء محفوظ داشت چه نوع نظامی خواهد، بلی آن کدام نظام خواهد بود که مردم را مصروف و مشغول قضایا و مسائل بی ارزش می­کند؟ مصطفی کمال مردم را به آزادی، رفاهیت و تداول قدرت و... وعده داد. اما چگونه قدرت بطور متناوب دست بدست خواهد شد؛ در حالی­که حزب وی تنها حزب حاکم در ترکیه می­باشد؟! و همزمان سکولاریزم در معرض خطر قرار گرفته است و کیست که آن را حمایت می­نماید و چه کسی نفوذ بریتانیا را در ترکیه پشتیبانی می­کند؟!

مصطفی کمال شروع به گسترش دادن نفوذ خود در میان ارتش کرد، تا سرانجام عقیده و باور ارتش یک عقیدۀ کمالی خالص گردید و اسلام بطور کامل از میان رفت. اما از نظر نظامی؛ مصطفی کمال برای تأسیس احزاب سیاسی شروع به یک روند تشویقی کرد که نتیجه اولین تلاش آن؛ تأسیس حزب ترقی ترکی Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası)) توسط کاظم قره باکیر در سال 1924م. بود. اما این حزب شش ماه بعد از تأسیس‌اش بسته شد. بعضی از اعضاء آن بدلیل سعی در راستای ترور مصطفی کمال اعدام شدند و بعضی هم به زندان انداخته شدند. اما تلاش دومی نتیجه آن تأسیس حزب جمهوری لیبرالی ( Serbest Cumhuriyet Fırka) توسط فتحی أوکیار بود که وی امر تأسیس حزب سیاسی را از سوی مصطفی کمال در جریان دیدار با وی در یلوفا دریافت کرد، اما بمجرد تأسیس حزب تمام مخالفین نظام سکولاریزم در آن اجتماع نمودند، که بعد از آن؛ این حزب نیز بسته شد و حزب جمهوری تا سال 1946م. یگانه حزب موجود در ترکیه بود که در همین سال حزب دیگری بنام حزب دیموکرات توسط عدنان مندریس تأسیس شد و در سال 1960م. ارتش دست به یک انقلاب نظامی زد و عدنان مندریس و حزب آن را نیست­ و نابود کرده و قدرت را به دست گرفت، اما حاکمیت ارتش در ترکیه ثابت نماند، زیرا هدف اصلی آن، حمایت از سکولاریزم و نفوذ بریتانیا در ترکیه بود. به دنبال آن، سیاسیون برای تأسیس احزاب سیاسی از سوی ارتش فراخوانده شدند و برای بار دوم روند دیموکراسی بازگشت نمود و در سال 1980م. ارتش برای بار دوم به فعالیت انقلابی پرداخت و قدرت را بدست گرفت و به دنبال آن، سیاسیون را فراخواند تا احزاب سیاسی را تأسیس نمایند. روند دیموکراسی برای مجددا بازگشت نمود و این روند همین گونه ادامه داشت...

بعد از مرور مختصر ما به تاریخ جمهوری ترکیه بعنوان مثال؛ درمی‌یابیم که انضمام و پیوستن در روند دیموکراسی در اصل خود یک عمل سکولاریزمی بوده و دیموکراسی شکلی از اشکال حکمرانی است که حامی و پشتیبان سکولاریزم می­باشد.

آیا اسلام گرایان در عصر کنونی به این درک رسیده اند که با وجود دیموکراسی نمی­توان سکولاریزم را از بین برد و آیا دانسته اند که واقعیت مصدر فکر نبوده بلکه موضوع فکر است و بر مسلمانان رد تمام این واقعیت واجب بوده و باید که برای تغییر آن بدون این­که در آن نفوذ نموده و انضمام نمایند فعالیت کنند؟!

بدون شک ما مشاهده نموده‌ایم که بعضی از گروه­های اسلامی به مجرد داخل شدن در روند دیموکراسی، مفهوم خلافت را به فراموشی سپرده و ریشه­کن نمودن سکولاریزم را از یاد برده اند. به دلیل این­که مصروف مشاکلی شدند که سکولاریزم منشأ آن می­باشد. هنوز از یک مشکل‌شان رهایی نیافته که به مشکل دوم مواجه می­شوند! این چنین با دوران مشاکل دوران نموده و مشغول مشاکل شده‌اند و مهم‌ترین غم‌شان حفظ قدرت‌شان می­باشد. واقعیت این چنین است که آنان قبل از رسیدن به منصب قدرت، دعوت‌گران و حامیان اسلام بودند و به از آن­که به اریکه قدرت نشستند؛ ریاضی­دانانی شدند که هر لحظه مشغول شمارش آرایی هستند که قدرت و سلطه آنان وابسته به آن است!

﴿قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ﴾

ترجمه: بگو: این راه من است که من (مردمان را) با آگاهی و بینش به سوی الله می­خوانم و پیروانان من هم (چنین می‌باشند) و الله را منزه ( از انباز ونقص و دیگر ناشایست) می‌دانم و من از زمزه مشرکان نمی­باشم (و کسی و چیزی را شریک الله نمی­انگارم).

نویسنده: محمد دردة

مترجم: محمد مزمل

(ترجمه)

اصحاب رسانه، سیاستمداران و مردم، پی در پی در رسانه‌ها، وسایط نقلیه و جاهای دیگر، گفتگوی‌هایی را در مورد کشته شدن یک دانشجو و راه چارۀ اسلامی در دانشگاه‌ها، رد و بدل می‌نمایند؛ در حالی‌که این اولین حادثه از نوع خود نبوده و در زیر چتر نظام‌های دیموکراتیکی‌که در به بازی‌گرفتن زندگی، امنیت، راه‌حل مشکلات و معیشت مردم بی‌نهایت اضافه روی می‌نماید. آخرین مورد آن هم نخواهد بود. حوادث سرقت گوشی‌ها  توسط موتورسیکلت‌های بدون پلاک، تهدید و غارت مردم، جیب‌بری‌ها در وسایل نقلیه عمومی و حتی تهدید افراد در داخل خانه‌های شان، ایجاد نهایت و حشت و ارعاب در میان خانه‌های مسکونی‌، سرقت اموال مردم و همان‌طور حمل سلاح سفید (چاقو) توسط بسیاری از جوانان، به ویژه دانشجویان مدارس و دانشگاه‌ها؛  قضایا و حوادثی اند که حیات مردم را به خطر مواجه ساخته، پلیس را مجبور نموده تا برای جمع آوری موتر سیکلت‌ها اقدام کند. جدای‌ از این‌که برخی از مردم مجبور شدند موتر سیکلت‌های خویش را در خیابان‌ها علنًا بسوزانند. حال پرسش این است که آیا این حوادث در قلب پایتخت، برای نابودی دولت طرح ریزی شده است و یا یک واقعیت عادی مربوط به اقدامات فردی می‌باشد؟

چند سال پیش در ارتباط به برنامه ریزی‌های استراتژیک، برخی از مراکزی ایجاد شد که قضایای "پس از انقلاب‌های بهار عربی" و واکنش های ناشی از آن را مورد بحث و مناقشه قرار می‌داد، به ویژه در مصر، یمن، سوریه، لیبی و تنش‌هایی که تونس با آن روبرو بود؛ تا جای‌که در این میزگردها، نوشتۀ یوری بیزمینوف مأمور سابق KGB در مورد چگونگی نابودسازی یک دولت، بدون شلیک یک گلوله! و چگونه براندازی، نابودی، بی‌جاسازی و حاکمیت بر ملت‌ها، مورد بحث و مناقشه، قرار می‌گرفت. اما آن‌چه که اکنون جلب توجه می‌کند شباهت نزدیک روند نابودی دولت، با حوادثی‌ است که پس از تغییری 11 ابریل 2019  در سودان در حال وقوع است. طوری‌که مراحل نابودی با آن‌چه که کارشناسان استراتژیست، متفکران و سیاستمداران، ابراز می‌کنند، مطابقت داشته و تئوری چهار مرحله‌ای فروپاشی یک دولت و از بین بردن انسجام آن، در حال تطبیق شدن است. مرحلۀ سوم  آن که مرحله‌ای با یک دورۀ کوتاه مدتی است که به نام مرحلۀ "بحران" نامیده می‌شود، از دو ماه به شش ماه، ممکن بیشتر، طول می‌کشد. در این مرحله: هرج و مرج سیاسی، زدوخوردهای ناشی از ناامنی، جنگ‌های داخلی گسترش میابد، نهادها و سازمان‌های دولتی؛ مانند ارتش، پلیس و محاکم تضعیف شده، قانون زیرپا می‌شود. در کنار افزایش قیمت‌ها، نبود خدمات ضروری و تأمین نیازهای اولی، شیوع سریع فقر در جامعه، سیستم‌های اداری فروپاشیده، دولت آمادۀ نابودی می‌شود. اگر ما این روند را روی قضایای‌که اکنون در سودان در حال اتفاق افتیدن است، بگذاریم، آن وقت متوجه خواهم شد که این سناریو و طرح در مراحل پایانی خود است و هشدار می‌دهد که سودان به عنوان یک دولت در سمت پرت شدن در دره‌ای عمیقی روان است و این‌که این یک موضوع بسیار روشن بوده، نیاز به هیچ گونه بررسی و مناقشه ندارد.

از آن‌جای‌که امنیت یکی از نیازهای اساسی جامعه بوده و یکی از اولویت هایی است که مردم به آن نیاز دارند و دولت مکلف است آن را تأمین کند. رسول الله صلی الله علیه وسلم، همان‌طور که در الادب المفرد، در صحیح بخاری و سنن ترمیزی آمده است، چنین می‌فرمایند:

«مَنْ أَصْبَحَ مِنْكُمْ آمِناً فِي سِرْبِهِ مُعَافاً فِي جِسْمِهِ عِنْدَهُ طَعَامُ يَوْمِهِ فَكَأَنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا» (رواه ترمیزی و ابن ماجه)

 ترجمه: کسی‌که روزاش را در حالی آغاز کند که در مسیر زندگی و رفت و آمدهایش امنیّت داشته باشد، در جسم خود بیماری‌ای نداشته باشد، سالم باشد، خوراک روزش را هم داشته باشد، وی مثل کسی است که همه‌ی دنیا را دارد.

نیز از انس بن مالک در الادب المفرد بخاری روایت است که وی می‌فرمود: رسول الله صلی الله علیه وسلم، بهترین و زیباترین مردم، جوانمردترین مردم و شجاع‌ترین مردم بودند؛ مردم مدینه در شبی دچار وحشت شدند، مردم به سمت صدا به راه افتادند، پیامبر، در پیشاپیش مردم به سمت صدا روان بوده می‌فرمودند: «لَنْ تُرَاعُوا لَنْ تُرَاعُوا/هرگز نترسید هرگز نترسید.»  در حالی‌که وی صلی الله علیه و سلم شمشیر به گردن داشته، سوار اسبی بود از ابی طلحة که آن اسپ برهنه بوده و پالان نداشت و سپس می‌فرمودند: "لَقَدْ وَجَدْتُهُ بَحْراً. أَوْ: إِنَّهُ لَبَحْرٌ/من آن را دریا یافتم و یا آن صدای دریا است".

اسلام مشتاقانه به دنبال ایجاد امنیت، آرامش و ثبات ذریعۀ احکام شرعی می‌باشد. اسلام جلو کسانی‌که امنیت و ثبات مردم را مخدوش می‌سازند، مانع می‌گذارد. بنا براین: دست دزد را قطع می‌کند. حق سبحانه وتعالی چنین فرموده است:

﴿وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُمَا جَزَاءً بِمَا كَسَبَا نَكَالاً مِنَ اللَّهِ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ﴾ (سوره مائده: آیه 38)

ترجمه: دست مرد دزد و زن دزد را، به کیفر عملی که انجام داده‌اند، به عنوان یک مجازات الهی، قطع کنید! و بدانید که الله (سبحانه وتعالی) توانا و حکیم است.

اسلام برای تأمین امنیت و بازگرداند ثبات مردم، دولت به مبارزه و پیکار مکلف ساخته است؛ چنانچه الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَاداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾ (سوره مائده: آیه 33)

ترجمه: کیفر آن‌های که با الله و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند، و در روی زمین اقدام به فساد می‌کنند، فقط این است که اعدام، یا به دار آویخته شوند، یا دست و پای آن‌ها، بعکس یکدیگر، بریده شود و یا از سرزمینی‌ که در آن قرار دارند، تبعید شوند. این رسوایی و ذلت آن‌ها در دنیاست؛ و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.

 بلی، این راهکار  حفظ وحدت سرزمین و دولت بوده، بهترین تأدیب و انضباط دهی برای کسی است که در برابر دولت یا قانون خروج می‌کند. بنابراین درمی‌یابیم که احکام اسلام بزرگ، ذریعۀ راهنمایی‌ها و قوانین زیبایش، از امنیت مردم پاسداری می‌کند. چنانچه تقوای را اساس و مبنای پایبندی به احکام قرار داده است و گفته مسلمان کسی است که مسلمانان از زبان و دست آن در امان باشند؛ اگر مسلمانی به تقوای ملتزم نبود، در آن وقت اسلام برایش مجازات‌های در نظر دارد که دولت حتماً به اجرایی آن می‌پردازد. ضرب المثل مشهوریست که "امنیت آبرو و حیثیت سلطان می‌باشد." در اواخر خلافت عثمانی یک خانوادۀ مسیحی دختر خود را گم، چادر برپا کرده و در غم و اندوه آن نشسته بودند، که شب هنگام،  کسی دروازه شان را کوبید و دخترشان به همراه پلیس کشیک شبانگاهی وارد شد! آن‌ها از بازگشت دخترشان بسیار خوشحال شده و از آن گروه پلیس تشکر کردند. پلیس به آن‌ها این را فهمانده گفت از ما تشکر نکنید، زیرا امنیت دختر شما آبرو و حیثیت سلطان است. بلی در سایۀ دولت مسلمانان یعنی خلافت، امنیت از چنین اهمیتی برخوردار است.

بدون شک اسلام مشکل امنیت را به بهترین شکل آن حل ساخته و دولت را موظف کرده است تا هرآن‌چه را می‌تواند برای تأمین امنیت مردم انجام دهد، اما دولت انتقالی سکولاری برای حل مشکلات خود بسان نابینای در شبی تار دست و پا زده و بحران‌ها یکی پس از دیگری حلقوم‌اش را فشار می‌دهند، چنان‌چه در عوض حل درست مشکل این موج سیلاآسای ناامنی، سلاح های سفید را جمع‌آوری نموده و موتورسیکلت‌های مردم را توقیف و مصادره می‌کند، با آگاهی این‌که این اقدامات قبلاً در چندین شهر از جمله  شهر نیالا در دارفور و جاهای دیگر اعمال شده و مشکل هم‌چنان درحال بدتر شدن است.

 عوامل این بحران امنیتی را می‌توان در دو نکته خلاصه کرد: 

1- فقدان مفکورۀ حفظ امنیت در نزد دولت؛ نظام سرمایه‌داری تحمیل شده در کشور برسر یک پارچه نان کشمکش راه انداخته است، هریک می‌گوید من باید آن را به دست بیاورم نه تو. نظام سرمایه‌داری درمیدان زندگی رقابت‌های راه اندازی نموده است، که در آن تمام ارزش‌ها به معامله گرفته شده و فروخته می‌شود، بلکه حتی ذریعۀ ارتش‌ها و سازمان‌های اختاپوسی خویش؛ مانند سازمان‌های بریتون وودز، بانک جهانی و صندوق بین المللی، بسان روی در یای سرخ، بالای سرزمین‌های مان رقابت استعماری راه انداخته اند؛ چیزی‌که بی‌ثباتی را در پی داشته و بی‌بندوباری امنیتی را ایجاد نموده است. این سیاست آمریکا در جهان است که برای تأمین منافع خود به ایجاد هرج و مرج می‌پردازد.

2- افزایش شبه نظامیان مسلح در داخل پایتخت با سلاح‌ها و رهبری‌های جدا از دولت، چیزی‌که نتیجۀ توافقنامه‌های منعقد شدۀ صلح با جنبش‌های مسلح بوده، یک تهدید امنیتی را شکل و از درگیری‌های بسیاری هشدار می‌دهد، مانند درگیری بالفعل منطقۀ بری. روزنامه الجریدة، به تاریخ 19/3/2021 گزارشی را به نشر رساند كه در آن فرمانده محمد علی قریشی، رئیس جبهۀ سوم (تمازج)، كه توافق نامۀ صلح جوبا را امضا كرده است، جزئیات این درگیری را با یك گروه كه خود را با "تمازج" نسبت می‌دادند، چنین بیان می‌دارد: ذریعۀ نیروی‌های تمازج به آن گروه حمله شد، در میان آنان افرادی بودن که لباس نظامی بر تن داشتند؛ وقتی سوال شد که چرا با آن‌ها درگیر شدید، آیا این اقدام تان از وظایف پلیس نیست؟ وی گفت که پلیس و استخبارات تأخیر نمودند، لذا نیروها برای حل و فصل قضیه وارد عمل شدند(چیزی‌که باعث هرج و مرج و وحشت مردم بود). وجود چندین جبۀ شبه نظامی در یک کشور یک خطر امنیتی بزرگ است. اما در اسلام  اصل این است که قدرت واحد باشد. وظیفۀ امنیت داخلی را با تمام تفصیلاتی‌که در پیش‌نویس قانون اساسی دولت خلافت که توسط حزب التحریر تهیه شده، بیان شده است. ارتش و پلیس که جزء آن است، بر عهده دارد. در ماده (70)  این قانون چنین آمده است: "ارگان یا دستگاه امنيت داخلی عبارت از اداره‌ای است که تمام امور مربوط به امنیت را رهبری و از هر آن‌چه که امنیت داخلی را تهدید می‌نماید، جلوگیری بعمل می آورد. امنيت را در تمام قلمرو دولت اسلامی توسط پوليس تأمین و جز به فرمان خلیفه به ارتش متوسل نمی‌شود، رئیس این ارگان "مدیر امینت داخلی نامیده می‌شود". این ارگان دارای شعبات فرعی ولایتی بوده که بنام ادارات امنیت داخلی یاد می‌شوند و رئیس هراداره ولایتی آن بنام فرمانده پولیس ولایت مربوطه‌اش یاد می‌گردد" .

اگر اوضاع به همین منوال تداوم یابد و مردم بر اساس اسلام برای تغییر واقعی حرکتی نکنند، بی‌تردید نقشه‌های کفار در سرزمین‌های اسلامی یکی پس دیگر تطبیق، برای شان نتیجه بخش بوده و این سرزمین از هم گسیخته را باردیگر نیز متلاشی خواهد ساخت. هیچ راهی گریزی از منجلاب این هرج و مرج ها به جز گرفتن دامن نظام اسلام وجود ندارد، نظامی‌که آن را دولت خلافت راشده که به زودی برپا خواهد شد، تطبیق خواهد کرد؛ در آن زمان است که به خلیفۀ مسلمان گفته می‌شود: "باعدالت حکومت کردی، سپس امنیت را تأمین و آسوده خوابیدی".

نویسنده: استاذ إبراهيم مشرف

عضو دفتر مطبوعاتی حزب التحرير-ولايه سودان

مترجم: علی مطمئن