(ژباړه)

له ابو نجیح عرباض بن ساریه رضی الله عنه څخه روایت دی چې وایي: رسول الله صلی الله علیه وسلم موږ ته داسې خطبه وویله، چې زوړونه یې ولړزول او سترګې یې له اوښکو ډکې کړې، وروسته مو وویل: اې رسول الله! ته به وایې چې وروستۍ خطبه ده، نو موږ ته نصیحت وکړه، بیا یې وفرمایل:

«أوصيكم بتقوى الله عز وجل، والسمع والطاعة، وإن تأمر عليكم عبدٌ؛ فإنه من يعش منكم فسيرى اختلافًا كثيرًا، فعليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين المهديين، عَضُّوا عليها بالنواجذ، وإياكم ومحدثات الأمور؛ فإن كل بدعةٍ ضلالة.» [رواه ابو داوود او ترمذي]

ژباړه: تاسو ته په تقوا، له الله سبحانه وتعالی څخه په وېره او په اورېدلو او اطاعت کړلو سره توصیه کوم، که څه هم غلام ستاسو امیر وي. هر څوک چې له تاسو څخه ژوندي پاتې شي، ژر به د ډېرو اختلافونو شاهدان وي؛ نو پر تاسو لازمه ده چې زما او د راشده خلفاوو چې هدایت کوونکي دي، د طریقې پیروي وکړئ؛ هغه پخپلو غاښونو کلکه ونیسئ ـ یعنې پر سنتو د منګولو لګولو لپاره کنایه ده ـ د بدعت له چارو ځانونه لرې وساتئ، ځکه هر بدعت ګمراهي ده.

کله چې په دې ورځو کې دا حدیث وایو، دغه دوه تصویرونه د یو بل تر څنګ ږدو او له یو بل سره یې پرتله کوو؛ نو زموږ زړونه غمجن او زخمي کوي، داسې حالت ولې راځي او موږ دا څه وینو؟

په لومړي تصویر کې تقوا او له الله سبحانه وتعالی څخه وېره وینو، چې رسول الله صلی الله علیه وسلم موږ ته وصیت کړی او په دویم تصویر کې داسې ظلم وینو چې ټوله نړۍ یې نیولې ده؛ په لومړي تصویر کې داسې حاکم وینو چې د قرآن او سنتو په رڼا کې پر مسلمانانو حکومت کوي او د هغوی ساتنه کوي، خو په دویم تصویر کې هغه مزدور او خاین حکام وینو چې هر څومره زیاتېږي، په همغه اندازه ذلیل او ګمزوري کېږي؛ د دې تر څنګ په لومړي تصویر کې د الله سبحانه وتعالی احکامو ته ژمنتیا او د هغه سبحانه وتعالی اطاعت وینو او په دویم تصویر کې بدعتونه او نوي پیدا شوي کارونه وینو، چې له قرآن سره هېڅ تړاو نه لري.

ایا نه وینئ چې ستاسو حالت چېرې رسېدلی؟ ایا د قرآن نه پلي کېدل مو نه غمجنوي؟ ایا د خپل ګران پیغمبر رسول الله صلی الله علیه وسلم امر نه پر ځای کوئ، چې فرمایي: «زما او د راشده خلفاوو پر سنتو منګولې ټینګې کړئ»؟! له هغو پرته ژوند د زغم وړ نه دی، ذلت او بدبختي د دغه دوران سرلیک ګرځېدلي او د کایناتو د خالق له نظام پرته ژوند ګډوډ شوی او انسان هوساینه او ارامي له لاسه ورکړې ده؛ دغه نظام یوازې د هغه دولت په شتون کې ترسره کېدلی شي، چې خلک یې له حاکم سره د الله سبحانه وتعالی د حکم د پلي کېدو په بدل کې بیعت کوي.

اې الله! راشده خلافت د رسول الله صلی الله علیه وسلم پر منهج ژر حاکم کړه، چې د هغه په واسطه د مسلمانانو مایوسي له منځه ځي او غمونه او مصیبتونه ورڅخه لرې کوي. اې الله! په خپل کریم نور سره ځمکه رڼا کړه! اللهم آمین آمین

لیکوال: أبو مریم

ژباړه: بهیر «ویاړ»

 (ژباړه)

هر امت په خپل مسیر کې له یو لړ ستونزو سره مخ کېږي او د ستونزو حللارې یې باید له عقیدې څخه سرچینه واخلي. اسلامي حللارې، یعنې شرعي احکام او شرعي قاعده وايي: «په عملونو کې اصل دا دی، چې د شرعي حکم پر اساس ترسره شي»؛ ځکه الله سبحانه وتعالی دین بشپړ کړی دی. اسلام ټولو ستونزو ته ځواب وايي او د هرې ستونزې حللاره لري. الله سبحانه وتعالی فرمایي:

‏‏﴿وَنَزَّلْنَا عَلَیكَ الْكِتَابَ تِبْیاناً لِّكُلِّ شَیءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَى لِلْمُسْلِمِینَ﴾ ‏[نحل: 89]

ژباړه: «موږ دغه (اسماني) کتاب پر تا نازل کړی چې د هر څه (د خلکو د اړتیا وړ د دین چارې) بیانوونکی، د هدایت وسیله، د رحمت سرچینه، او د مسلمانانو لپاره (د نعمت په اړه) زېری رسوونکی دی.»

د فلسطین د ازادۍ، د خلافت دولت د تاسیس، د في سبیل الله جهاد، د مسلمانانو د نصرت او له خپلو خاورو څخه د دښمنانو د شړلو په فرضیت کې هېڅ شک نشته. الله سبحانه وتعالی فرمایي:

‏‏﴿وَإِنِ اسْتَنصَرُوكُمْ فِی الدِّینِ فَعَلَیكُمُ النَّصْرُ﴾ [انفال: 72]

ژباړه: «که چېرې (مومنان د نورو د ظلم او زیاتي له امله) د خپل دین په سبب له تاسو څخه مرسته وغواړي، پر تاسو یې مرسته کول واجب دي.»

د دغو فرایضو د ډلبندۍ په وخت کې ممکن یو شمېر مسایل سره ګډوډ شي، فکري اندېښنه رامنځته شي او خلک له سمې حللارې منحرف کړي. نو د موضوع د لاښه وضاحت لپاره باید مسایل سم تفکیک شي او لازمه ده چې واقعیت په غور سره وارزول شي او د احکامو د پلي کېدو شرایط وپېژندل شي؛ ترڅو شرعي حکم په خپل ځای کې پلی شي.

خلافت تاج الفروض دی؛ چې د ټولو مسلمانانو رهبري پر غاړه اخلي، د دین ساتنه کوي او دنیا یې د الهي شریعت په واسطه سیاست کوي. خلافت د خپل قدرت په واسطه د اسلام د قلمرو ساتنه کوي، مسلمانانو ته تر خپل بیرغ لاندې یووالی او نړیوال قدرت او ځواک ورکوي. خلافت د الله سبحانه وتعالی په لار کې جهاد اعلانوي، اشغال شوې خاورې ازادوي، د وینو او مالونو ساتنه کوي او د بندګانو ګټې او مصلحتونه خوندي کوي.

الله سبحانه وتعالی په هر ډول شرایطو کې پر ټولو مسلمانانو د خلافت دولت تاسیس فرض کړی دی؛ نو پر هر مسلمان لازمه ده چې د تاسیس لپاره یې فعالیت وکړي. یوازې خلافت دولت امت له ډوبېدو او بدمرغۍ څخه ژغورلی او بېرته په هغه غوره امت بدلولی شي، چې د بشر د لارښوونې لپاره پیدا شوی. د امام مسلم رحمه الله په سنن النووي شرحه کې د «کتاب الامارة» په برخه کې راغلي، چې رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي:

«اِمَام جُنة یُقاتَل مِن وَرائِهِ وَ یُتَّقَی بِه»

ژباړه: امام هغه ډال دی چې تر شاه یې جګړه کېږي او هغه ته پناه وړل کېږي، ترڅو د دښمنانو له ظلم څخه وژغورل شي.

الإمامُ جُنَّة؛ امام د ډال په څېر دی، چې پر مسلمانانو باندې د دښمنانو د ظلم او زیاتي پر وړاندې درېږي، په امت کې د لویو ستونزو مخه نیسي او د اسلام د قلمرو ساتنه کوي. همدارنګه د امام په واسطه خلک ساتل کېږي، له اقتدار څخه یې وېرېږي او "یُقَاتَلُ مِن وَرَائِهِ"، په دې معنا چې کفار، باغیان، خوارج، مفسدین او ظالمان په مطلق ډول له هغه سره جنګېږي.

د جهاد په فرضیت کې شک نشته. الله سبحانه وتعالی فرمایي:

‏ ‏‏﴿كُتِبَ عَلَیكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ﴾ [بقره: 216]

ژباړه: «جګړه پر تاسو فرض شوې ده، په داسې حال کې چې (د انساني طبیعت په سبب) تاسو ترې بېزار یئ.»

جهاد په شرعي صطلاح کې "د اعلای کلمة الله لپاره له کفارو سره جګړه" ده. جهاد په دوه ډوله دی: تعرضي جهاد، چې د خاورو د فتحې او د اسلام د خپراوي لپاره کېږي او بل دفاعي جهاد، چې د مسلمانانو په خاورو کې د شته دښمن د ایستلو لپاره کېږي. دواړه جهادونه فرض دي او یو امیر او علی سرقومندان ته اړتیا لري، چې پوځونو ته امر وکړي او اطاعت یې وشي؛ توپیر نه کوي چې دغه امیر دې د اوسني وخت د حکامو غوندې د دولت-ملت حاکم وي او یا دې د مسلمانانو خلیفه وي. همدارنګه جهاد په مدینه منوره کې د دولت تر تاسیس وروسته د الله سبحانه وتعالی په دغه قول سره فرض شو:

‏‏﴿أُذِنَ لِلَّذِینَ یقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ﴾ [حج: 39]

ژباړه: «هغو کسانو ته (له ځانه د دفاع) اجازه ورکول کېږي چې پر هغوی جګړه (تپل) کېږي، ځکه چې ظلم پرې شوی (او هغوی له اوږدې مودې راهیسي د ظالمانو د ظلم پر وړاندې زغم کړی او د زړه وینې یې خوړلې دي) او الله دا وس لري چې هغوی بریالي کړي.»

خو په مکه مکرمه کې د دولت تر تاسیس وړاندې مسلمانانو ته امر وشو، چې د دښمنانو له ځورولو لاس واخلي. الله سبحانه وتعالی فرمایلي دي:

‏ ‏‏﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ قِیلَ لَهُمْ كُفُّواْ أَیدِیكُمْ وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ فَلَمَّا كُتِبَ عَلَیهِمُ الْقِتَالُ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُمْ یخْشَوْنَ النَّاسَ كَخَشْیةِ اللّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْیةً﴾ [نساء: 77]

ژباړه: «ایا نه وینې (اې محمد صلی الله علیه وسلم) هغه کسان چې (د جګړې تر اجازې وړاندې به یې د جګړې لپاره لېوالتیا درلوده) دوی ته به ویل کېدل: (د جهاد وخت نه دی رارسېدلی) له جګړې لاس واخلئ، لمونځ وکړئ او د مال زکات ورکړئ (په ښکاره یې بېړه کوله او هېچا ته یې غوږ نه نیوه). خو کله چې پر دوی جګړه واجب شوه (د جهاد امر ورته وشو) هغه مهال یو شمېر کسان له خلکو څخه داسې وډار شول، چې یوازې له الله څخه باید وېرېدلي وی! ان تر دې هم زیات ډار او وهم واخیستل.»

جهاد به د قیامت تر ورځې دوام ولري او هېڅوک یې ځنډولی نه شي. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي:

«الجَهادُ وَاجِبٌ عَلَیکُم مَعَ کُلِّ أمیرٍ بَرًّا کَانَ أو فَاجِرًا»

ژباړه: که امیر مو نېک وي یا فاجر، خو جهاد درباندې واجب دی.

همدارنګه رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي:

«وَالجَهَادُ مَاضٍ مُنذُ بَعَثَنِیَ اللَّهُ إلَی أن یُقَاتِلَ آخِرُ أمَّتِی الدَّجَّال»

ژباړه: د الله لخوا پر پیغمبرۍ زما له مبعوث کېدو راهیسې به جهاد دوام کوي، تر هغه وخته چې وروستی امت مې له دجال سره جګړه وکړي.

هغه صلی الله علیه وسلم فرمایلي:

«إذا تَبَایَعتُم بِالعِینَةِ، وَ أَخَذتُم أَذنَابَ البَقَرِ، وَ رَضِیتُم بِالزَّرعِ، وَ تَرَکتُم الجَهَادَ، سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیکُم ذُلًّا لَایَنزِعُهُ حَتَّی تَرجِعُوا إِلَی دِینِکُم»

ژباړه: کله چې پېر او پلور پیل کړئ، د غواګانو پر ساتلو بوخت شئ، په کرنه راضي شئ او جهاد پرېږدئ. الله سبحانه وتعالی پر تاسو ذلت واکمنوي او ترڅو چې خپل دین ته ونه ګرځئ، هغه نه درڅخه لرې کوي.

پر همدغه اساس د راشده خلافت د تاسیس لپاره فعالیت، له جهاد سره په ټکر کې نه دی.

په اوسني عصر کې د خلافت دولت تر تاسیس وړاندې د مسلمانانو پر پوځونو دفاعي جهاد فرض دی او د مکې واقعیت چې په هغه وخت کې د مسلمانانو پوځونه نه وو، زموږ له اوسني واقعیت سره او د دفاعي جهاد په پرتله توپیر لري. دفاعي جهاد د دولت له تاسیس او د فتحې له جهاد څخه بېل دی. دغه هر یو عمل ځانګړی حکم لري، چې هر یو یې باید پر خپل ځای پلی شي. همدارنګه د فلسطین د ازادۍ لپاره جهاد دفاعي او فرض عین دی، چې په هر حال او چټکۍ سره باید ترسره شي، پرته له دې چې د امکاناتو کمښت او زیاتوالی په پام کې ونیول شي. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي: 

«المُسلِمُ أخُوالمُسلِمِ لَا یَظلِمُهُ وَ لَا یُسلِمُهُ»

ژباړه: مسلمان د مسلمان ورور دی، نه ظلم پرې کوي او نه یې دښمن ته تلسیموي.

یو بل ځای رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي:

«المُسلِمُونَ تَتَکَافَأُ دِمَاؤُهُم وَ یَسعَی بِذِمَّتِهِم أَدنَاهُم وَ هُم یَدٌ عَلَی مَن سِوَاهُم»

ژباړه: د مسلمانانو وینې یو ډل دي او د هغوی تر ټولو ټیټ کس هم د ذمې حق لري او دوی د نورو خلکو (نامسلمانانو) پر وړاندې یو موټی دي.

همدارنګه رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي:

«مَا مِن امرَئٍ یَخذُلُ امرأً مُسلِمًا فِی مَوضِعٍ تُنتَهَکُ فِیهِ حُرمَتُهُ وَ یُنتَقَصُ فِیهِ مِن عِرضِهِ إلَّا خَذَلَهُ اللَّهُ فِی مَوطِنٍ یُحِبُّ فِیهِ نُصرَتَهُ، وَ مَا مِن امرِئٍ یَنصُرُ مُسلِمًا فِی مَوضِعٍ یُنتَقَصُ فِیهِ مِن عِرضِهِ وَ یُنتَهَکُ فِیهِ مِن حُرمَتِهِ إلَّا نَصَرَهُ اللَّهُ فِی مَوطِنٍ یُحِبُّ نُصرَتَهُ»

ژباړه: هر څوک چې یو مسلمانان په داسې حال کې پرېږدي چې سپکاوی ورته کېږي او عزت یې لوټېږي، الله سبحانه وتعالی به یې په داسې حال کې پرېږدي چې نصرت ته یې اړتیا وي او هر څوک چې یو مسلمان ته په داسې حال کې نصرت ورکړي چې سپکاوی ورته کېږي او عزت یې لوټېږي، الله سبحانه وتعالی به په داسې حال کې هغه ته نصرت ورکړي چې ورته اړتیا یې وي.

له شک پرته چې د فلسطین او غزې قضیه نه په فلسطین کې ده او نه هم په غزه کې او هېڅکله به داسې نه وي؛ بلکې له فلسطین څخه بېرون قضیه ده او هر مسلمان باید پر دغه حقیقت پوه شي او له دې پرته یوازې د خلکو دوکه کول دي او بس. له غزې څخه لاس اخیستل او وحشي غرب ته یې یوازې پرېښودل، په دې پلمه چې پخپله د غزې خلک یې چاره کولی شي، په الله سبحانه وتعالی قسم چې دا په حقیقت کې د هغه سبحانه وتعالی نافرماني او د غزې د خلکو یوازې پرېښودل دي.

غزې په رښتیا هم ثابته کړه چې عربي دولتونه یوازې د غرب نظامي اډې دي، چې د غزې په له منځه وړلو او له دې سیمې د خلکو په ایستلو کې هغوی تر غرب ډېر حریص دي. دغه دولتونه د یهودو د رژیم ملاتړ کوي، خپل برخلیک یې د یهودو له برخلیک سره غوټه کړی او په ښکاره او پټه د هغوی بریالي کېدو ته حریص او لېوال دي. هر هغه څوک چې د امریکا په نظامي تړون کې غړیتوب ولري، هېڅکله یې پر وړاندې نه درېږي؛ هر هغه هېواد چې د امریکا له اډو څخه ډک وي، هېڅکله به دښمني ورسره ونه کړي؛ هر هغه څوک چې له یهودو سره اړیکې عادي کوي او خپل ځان یې له هغوی سره د هوکړو پر ځنځیر تړلی وي، هېڅکله به یې یرغل ته ځواب ور نه کړي.

لنډه دا چې دښمن ته ځواب ورکول او د مسلمانانو د خاورو او مقدساتو ازادول یوازې په خلافت پورې تړاو نه لري، باید په هر حالت کې دښمن ته ځواب ورکړل شي او حکام باید اړ ایستل شي چې پوځونه په حرکت راولي او یا باید له واکه لرې کړل شي.

الرایه جریده: ۴۷۸یمه ګڼه

لیکوال: الشیخ سعید رضوان أبو عواد (أبو عماد)

ژباړه: بهیر «ویاړ»

(ژباړه)

له ابو هریرة رضی الله عنه څخه روایت دی، چې رسول الله صلی الله علیه وسلم وفرمایل:

«لَمَّا قَضَى اللَّهُ الْخَلْقَ، كَتَبَ فِي كِتَابِهِ عَلَى نَفْسِهِ، فَهُوَ مَوْضُوعٌ عِنْدَهُ، إِنَّ رَحْمَتِي تَغْلِبُ غَضَبِي». صحيح مسلم(5070)

ژباړه: کله چې الله سبحانه وتعالی خپل مخلوقات پیدا کړل، نو په هغه کتاب کې چې تر عرش پاس ورسره دی، داسې ولیکل: زما رحمت پر قهر غالب دی.»

دغه حدیث شریف پر بندګانو د الله سبحانه وتعالی د رحمت د پراخوالي کچه ښيي، هغه رحمت چې د ټولو مخلوقاتو لپاره دی؛ لکه څنګه چې الله سبحانه وتعالی د مخلوقاتو تر پیدا کېدو وړاندې، په خپل کتاب کې لیکلي؛ رحمت مې تر قهر مخکې دی او دا د الله سبحانه وتعالی د رحمت د لویوالي دلیل دی.

دې موضوع ته باید پام وشي چې د الله سبحانه وتعالی رحمت پراخ دی او الله سبحانه وتعالی پوهېږي، چې بندګان یې کمزوري پیدا کړي دي او د هغه سبحانه وتعالی د قهر او غضب توان نه لري. نو د الله سبحانه وتعالی بندګان د دې مستحق نه دي، چې پر دوی دې د الله سبحانه وتعالی قهر او عذاب نازل شي او بیرته دې خپل لومړني حالت ته چې یو موټی خاوره وو، وګرځي. په داسې حال کې چې د الله سبحانه وتعالی پر وړاندې هېڅ توان او قدرت نه لري، بلکې هغوی د الله سبحانه وتعالی د رحمت مستحق دي. له همدې امله یې د رحمت دروازې پرانیستې دي، ترڅو د خپلو بندګانو توبه او استغفار قبول کړي. نو د هغو کسانو توبه یې اسانه کړې، چې شیطان او د نفس غوښتنې پرې غالب شوي نه وي.

موږ باید یقین ولرو چې الله سبحانه وتعالی پر خپلو بندګانو مهربان دی او ضمانت یې کړی چې د توبې دروازې به تر هغه وخته پرانېستې وي، چې لمر له لودیځ څخه را پورته شي. که دغه وخت لنډ وي او یا اوږد، نو د توبې د دروازې په طرف باید لاړ شو، چې موږ د الله سبحانه وتعالی د رحمت مستحق ګرځوي او له هغو کړنو څخه باید ځانونه وساتو چې د الله سبحانه وتعالی د قهر لامل کېږي. موږ داسې مقام او دریځ نه لرو چې د الله سبحانه وتعالی پر وړاندې ودرېږو، ځکه له هغو کسانو څخه مو عبرتونه ډېر اخیستي، چې د الله سبحانه وتعالی نافرمانۍ یې کړې دي.

له الله سبحانه وتعالی څخه غواړم چې موږ د خپل رحمت له سیوري څخه برخمن کړي او له خپل قهر څخه مو لرې وساتي. اللهم آمین

لیکوال: ابو مریم

ژباړه: بهیر «ویاړ»

بسم الله الرحمن الرحيم

خبر:

د اسلامي همکاریو سازمان (OIC) د هند د اتراپرديش ايالت په ايودها ښار کې د پنځو پېړیو پخواني جومات، بابري مسجد پرځای د رام مندر جوړول او پرانیستل وغندل. (سرچینه: ډاون ورځپاڼه)

تبصره:

د بابري مسجد کسیه د مغولي امپراتورۍ د عروج او زوال کیسه ښيي. دا جومات د لومړي مغل امپراتور، ظهیر الدین بابر لخوا جوړ شوی. د دغه جومات پر سر د انګریزانو لخوا د مسلمانانو او هندوانو تر منځ د کرکې د تخم کرلو تر وخته، یعنې ۱۸۵۳م کال پورې هیڅ لانجه نه وه؛ دا وخت د هندوانو یوې فرقې – نرموهي اکهاړه – د جومات پر ځای دعوه وکړه چې دا جومات د هندوانو د یوه معبد له ړنګیدو وروسته جوړ شوی دی. په ۱۸۵۹ کې، د بریتانیا استعماري ادارې په جومات پورې اړوند سیمه د هندوانو او مسلمانانو لپاره په دوو جلا جلا برخو وویشله. مسلمانانو ته د جومات دننه لمونځ کولو او هندوانو ته يې بهر د خپل عبادت اجازه ورکړل شوه.

په ۱۸۸۵ کې د بابري جومات مخې ته د رام (د هندوانو خدای) د عبادت لپاره د «چبوترا» یا د عبادت څلي جوړولو د اجازې لپاره ځايي محکمې ته عریضه وشوه. دا عریضه دوه ځله رد شوه او قاضي امر وکړ چې هر څه دې په خپل ځای وي؛ ویې ویل چې «اوس د ۳۵۰ کاله مخکې تېروتنې» د اصلاح لپاره ډیر ناوخته دی.

په ۱۹۴۷ کې د هند نیمې وچې له ویشلو وروسته، افراطي هندوانو خپلې هڅې ژوندی وساتلې او د ۱۹۴۹ کال د ډسمبر په ۲۲مه او ۲۳مه، د هند حکومت یاد جومات «متنازع ملکیت» اعلان کړ او دروازه یې وروسته له هغه وتړله چې د هندو پادریانو لخوا د هندوانو د خدای بتان د جومات دننه کیښودل شول. له هغه وروسته په جومات کې هېڅ مسلمان لمونځ ونه کړ. هندوانو -د ټولو نامسلمانو او له اسلام څخه کرکه کوونکو په څېر- خپلو موخو ته د رسیدو لپاره له هرې لارې هڅې کولې او د جومات پر ځای یې د مندر د جوړولو لپاره یو لوی حرکت پیل کړ چې په ۱۹۹۲ کې د ۲۰۰۰ خلکو د مرګ لامل شول.

«مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ» [فاطر:۱۰]

ژباړه: «څوک چې عزت او قدرت غواړي( له الله څخه دې وغواړي)، عزت او قدرت له الله سره دی (د عزت او قدرت ترلاسه کولو اصول ښه وینا او عمل دی). ښه وینا د الله لورې ته ځي او خدای ښه عمل پورته بیايي.»

په اسلام کې هغه څه چې یو ځای سپیڅلی کوي دا باور دی چې الله سبحانه وتعالی د کائناتو مالک دی او یوازې هغه سبحانه و تعالی د عبادت مستحق دی. په عبادت کې الله سبحانه وتعالی ته بشپړ تسلیمیدل او اطاعت شاملېږي؛ ان که هغه د اهل ذمه (اسلامي دولت ته جزیه ورکوونکي) د حقونو ساتنه وي. حضرت عمر رضی الله عنه د ۶۳۷ کال د اپریل په لومړیو کې فلسطین ته ورسېد او د «سپېڅلې مقبرې» کلیسا په ګډون یې له ښار څخه لیدنه وکړه. کله چې د ماسپښین د لمانځه وخت شو، صفرونیوس  (مسیحي روحاني) بلنه ورکړه چې په کلیسا کې دننه لمونځ وکړي؛ خو حضرت عمر رد کړه او ویې ویل چې که په کلیسا کې لمونځ وکړي نو وروسته به مسلمانان وګڼي چې دا ځای باید په جومات بدل شي او  له دې سره به عیسویان خپل یو سپیڅلی ځای له لاسه ورکړي. پرځای یې له کلیسا بهر لمونځ وکړ چې وروسته هلته د مسجد عمر په نوم یو جومات جوړ شو.

ان د هند په نیمه وچه کې هم مغلو د هندو اتباعو احساساتو ته درناوی درلود؛ ځکه خو په ۱۸۵۷ کې هندو بلواګر په کارتوسونو کې د غوا د چربۍ (وازدې) د کارولو پر وړاندې راپورته شول. ان که د غواګانو د علني ذبحې په اړه د بابر وصیت د باور وړ هم نه وي؛ د کارتوسو پر وړاندې د هندوانو غبرګون ښيي چې دوی هېڅکله د اسلام د حاکمیت پر مهال له دغه ډول تبعیض سره (چې دوی یې اوس له مسلمانانو سره کوي) نه وو مخ شوي.

موږ وینو چې په نړۍ کې ډیر څه پېښېږي او تر ټولو ډیر زیان یې مسلمانانو ته رسېږي؛ مسلمانان یوازې هغه وخت اسلام پلی کولی شي چې په بشپړه او سمه توګه منګولې پرې ټینګې کړي. د الله سبحانه وتعالی په حکمونو او اوامرو کې هېڅ ډول زیاتوالی او بدلون نه شي راتللی. د بابري مسجد د ړنګولو او پرځای يې د رام مندر جوړولو بهیر څه باندې ۱۴۰ کاله ونیول. دا ان د مسلمانانو د مرکزي قدرت، خلافت تر ړنګېدو وروسته هم په ټوله نړۍ کې د مسلمانانو ځواک ښيي.

دا پېښه لکه په اسلامي نړۍ کې د نورو پیښو په څیر، ښيي چې کافران څنګه غواړي د اسلام نوم له منځه یوسي. دوی نه پوهیږي چې د مسلمانانو د حکامو په خاموشۍ کې به ودانۍ ونړوي، مسلمانان به ووژني؛ خو اسلام هېڅکله له نړۍ څخه نه شي ختمولی. د اسلامي همکاريو سازمان (OIC) په څېر بنسټونه د جومات په ړنګېدو خپلې د درواغو اوښکې–لکه د فلسطین د مسلمانانو په وژلو یې چې تویوي- تویولی شي؛ خو باید ډاډه وي چې الله سبحانه وتعالی مومنانو ته د بریا وعده ورکړې او په هغه ورځ به مومنان د الله په رحمت کې ډوب شي؛ خو خیانت کوونکي به د خپلو کافرو ملګرو له ځای(جهنم)  پرته د پټېدو لپاره بل ځای و نه مومي.

«الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا»  [النساء:۱۳۹]

ژباړه: «هغه خلک چې د مومنانو پر ځای له کافرانو سره د دوستۍ اړیکې ټینګوي، ایا دوی عزت له هغوی څخه غواړي؟ (که داسې وي) نو هر ډول عزت یوازې د الله سره دی.»

اسلامي امت بايد د وروستي پيغمبر حضرت محمد صلى الله عليه وسلم له لارښوونو قوت واخلي؛ د هغه صلی الله علیه وسلم پر لار ولاړ شي او په دې لاره کې د خنډونو او ستونزو پر وړاندې تر هغې مبارزه وکړي چې څو بریالي شوي نه وي. بریا د الله سبحانه وتعالی له لورې ده. باید پوه شو چې تر کومه د الله سبحانه وتعالی په لار کې جګړه کوو؛ هېڅ جګړه نه بایلو او دا جګړه په ځمکه کې د الله سبحانه وتعالی د دین د حاکمیت لپاره ده. که هغه ورځ ووینو او که نه؛ له راتلو يې انکار نه شو کولی. که موږ د دې مبارزې برخه وو، نو موږ د الله سرتېري یو.

د حزب التحریر مرکزي مطبوعاتي دفتر ته

اخلاق جهان

۱۴۴۵هـ.ق کال د رجب ۱۷مه

۲۰۲۴م کال د جنوري ۲۹مه