(ترجمه)

بیانیهٔ اتحادیهٔ امامان در هالند تأکید می‌کند که مشارکت سیاسی در جوامع اروپایی «وسیله مباح و مشروع» است؛ بلکه در برخی حالات می‌تواند مستحب یا حتی واجب باشد. اما این دیدگاه نیازمند تأمل دقیق است؛ زیرا بر فرضیاتی استوار است که واقعیت نظام سکولار را به‌درستی بازتاب نمی‌دهد.

سکولاریزم تنها به معنای جدایی دین از سیاست نیست؛ بلکه نقشی را که دین می‌تواند در جامعه ایفا کند نیز محدود می‌سازد. از این رو، سکولاریزم چارچوب بی‌طرف نیست که مسلمانان بتوانند در درون آن به‌سادگی از حقوق خود دفاع کنند؛ بلکه نظامی است اصولی با قواعد خاص خود. در این نظام، قانون‌گذاری بر پایهٔ وحی الهی استوار نیست؛ بلکه کاملاً به دست بشر و بر اساس خواست اکثریت متغییر گذاشته می‌شود.

در حقیقت، سکولاریزم همچون دین نو ظهور رفتار می‌کند؛ دینی که منبع تشریع آن الهی نیست؛ بلکه در آن انسان خود را در مرتبهٔ منبع مطلق قرار داده است. این دین امروز در سطح جهان تسلط یافته است؛ حتی در سرزمین‌های اسلامی، جایی که جایگزین قانون‌گذاری اسلامی شده است. این امر به ریشه‌کنی هویت اسلامی، تفرقه و ضعف انجامیده است. برای بسیاری از مسلمانان اسلام به مسأله شخصی یا صرفاً روحی فروکاسته شده، در حالی که بینش فراگیر آن به عنوان نظامی کامل برای زندگی از میان رفته است.

پس چگونه ممکن است امامان، با آنکه این حقیقت را می‌دانند، مسلمانان را به مشارکت در چنین نظامی فرا بخوانند؟ چگونه آنان، در حالی که کاملاً آگاهند سکولاریزم چه مصیبت‌هایی چون استعمار، تفرقه، ستم و خیانت بر امت اسلامی آورده است، منابر مساجد را برای دعوت امت به همان مسیر به کار گیرند؟!

کدام ضرر را واقعاً می‌خواهند دفع کنند و چه نفعی را می‌پندارند که از راه دعوت مسلمانان به نظامی حاصل می‌شود که هدف اصلی‌اش به حاشیه راندن و ستیز با اسلام است؟! آیا ممکن است نجات را در درون همان منظومه‌ای جست‌وجو کرد که خود سبب ذلت و پراکندگی مسلمانان بوده است؟! آیا روشن نیست که سکولاریزم خود سرچشمهٔ این ضعف و تفرقه است؟!

در این عصر که شاهد زدودن و تحریف هویت اسلامی است، امامان مسئولیت دارند تا مسلمانان را به آرمان واقعی‌شان یادآوری کنند: بازگشت به اسلام در تمامیت آن، به عنوان بدیلی اصولی در برابر سکولاریزم ناکام. زیرا اسلام تنها یک عقیدهٔ روحی نیست؛ بلکه نظامی جامع است که سیاست، اقتصاد، اجتماع و قانون‌گذاری را در بر می‌گیرد.

سزاوار است که امامان بی‌هیچ تردیدی جامعه را به این مسیر دعوت کنند؛ نه به ذوب شدن در نظام سکولار، بلکه به الهام‌بخشی برای پایداری بر اساس اصیلش و تلاش برای بازگشت اسلام به عنوان منهج کامل زندگی.

این دعوت به انزوا یا سستی نیست؛ بلکه مسلمانان می‌توانند صدای خود را بلند کنند و فشار وارد سازند، بی‌آنکه ارزش‌های‌شان را در چارچوب سکولاریزم محدود کنند. کار حقیقی در رأی دادن در نظامی که اسلام را کنار زده نیست، بلکه در تقویت صدای جمعی ما و پافشاری استوار بر اصول‌مان نهفته است.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر – هالند