از عبد الله بن عمرو بن العاص رضی الله عنهما روایت است که گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«إنَّ اللَّه لا يَقْبِضُ الْعِلْمَ اِنْتِزَاعاً يَنْتَزِعُهُ مِنَ النَّاسِ، وَلَكِنْ يَقْبِضُ الْعِلْمَ بِقَبْضِ العُلَمَاءِ حَتَّى إِذَا لمْ يُبْقِ عَالِمًا، اِتَّخَذَ النَّاسُ رُؤوساً جُهَّالاً فَسَئِلُوْا، فأفْتَوْا بغَيْرِ عِلْمٍ، فَضَلُّوا وَأَضَلُّوا»

(متفقٌ عليه)

ترجمه: یقيناً الله(سبحانه وتعالی) علم را از سینۀ بندگان خود محو نمی‌کند، بلکه علم را با گرفتن و ميراندن علماء از بین می‌برد، و وقتی‌که علماء از بین رفتند، مردم جاهلان را رهبر خود قرار می‌دهند و مسایل را از آنان می‌پرسند و آنان از روی جهالت و بدون علم، فتوی می‌دهند، که هم خود گمراه می‌شوند و هم ديگران را به گمراهی می‌کشانند.

دوستان عزیز! همیشه کسانی هستند که به نام علماء یاد می‌شوند، مردم سخنان‌شان را تصدیق می‌کنند و آنان با فتواهای بدون علم مردم را گمراه می‏کنند. امید است که الله سبحانه وتعالی در آیندۀ نزدیک این‌ها را هلاک نماید، طوری‌که در گذشته فتوی دهندگان به غیرعلم را هلاک نمود. از مطالعه اخبار و رویدادها فهمیده می‌شود که گویا زمان فتواهای جدید رسیده، طوری‌که تعدادی از علمای درباری مطابق خواست حکام ظالم فتوا‌های پلید و گمراه کننده‌ای را صادر می‌کنند، که عده‌ای از آن فتواها در سال ۲۰۱۴م ظاهر شد:

۱- فتوای شیخ یاسر العجلونی: این شیخ در قسمتی از ویدیواش در شبکۀ انترنتی(یوتیوب) زنان سوریه را به منزلۀ کنیز قرارداده و گفت: «راه‌حل برای مشکل بی‌سرپناهی خانواده‌های سوریه این است که این زنان مهاجر سوریه از عدم تأمین نفقه و نداشتن سرپرست و محافظت و امنیت، ایشان رنج می‌برند، برای آنان جایز است که به عقد نکاح دیگران به قسم ملک یمین(کنیز) در آورده شوند، یعنی این زنان در ملک یمین مردان بیایند و مردان سید یا بادار آنان قرار گیرند.»

۲- فتوای مفتی سابقه مصر، که در سخنرانی جمعه‌اش پیرامون آداب معاشرت اسلامی از طریق یک کلیپ ویدیوئی، که در شبکه اجتماعی منتشر شد، صحبت می‏کرد، از مردان خواست که در مورد زنان‌شان صبر و تساهل داشته باشند، و این چنین گفت: «آداب معاشرت اسلامی از شما می‌خواهد که قبل از آمدن نزد خانم‌های‌تان با آنان همراه تیلفون تماس بگیرید. تماس بگیر ای برادر! فرض کنیم اگر کسی همراه او باشد... بگذارید او را که برود.»

۳- فتوای شیخ صالح فوزان است، که پیرامون سوال از مشروعیت بوسیدن سر والدین که در شبکه‌های انترنتی پخش شده، چنین پاسخ گفته است: «این(بوسه کردن سر والدین) جواز ندارد؛ چون به قسم محبت است، و لیکن این‌کار احسان دنیوی را به والدین منع نمی‌کند، و مظاهر محبت؛ مانند بوسه کردن سر وغیره، این جواز ندارد. بلی.»

و مثل این‌ها، فتواهای زیادی وجود دارند؛ مانند این‌که در فتوایی به اباحت خون مسلمانان داده شد؛ چون آنان(مسلمانان) تطبیق حکم الله سبحانه وتعالی را می‌خواستند.

ای مسلمانان! این نمونه‌های ساده‌ای از علمائی اند که در حدیث وارد شده، پس آیا این‌ها رؤس جهال نیستند که خود را عالم، مفکر و مؤلف کتاب‌ها می‌دانند؛ اما از تفرقه و این‌همه مشکلات امت بی‌خبراند؟ یا این‌که فکر می‌کنند این حکام موجوده به قرآن و سنت حکم می‌کنند و در مقابل دشمنان امت اسلامی در یک صف واحد ایستاده اند؟

در حقیقت کفار استعمارگر از این عملکرد ما بهره‌برداری می‌کنند، بالای مسلمین حکامی را مقرر کرده اند و با قوت مادی لازم آنان را کمک می‌کنند تا محافظ این حالت باشند، و این حکام مزدور، رؤسای جهال و بی‌خرد را تعیین می‌کنند تا با قوت معنوی(فتواهای گمراه کننده) در بقای‌شان کمک کرده باشند.

پس آیا وقت آن نرسیده که آنان(علمای جاهل) از جهالت‌شان دست بردارند، در صف امت اسلامی و داعیون به اقامۀ خلافت اسلامی به منهج نبوت برای تحقق وعدۀ الله سبحانه وتعالی و بشارت پیامبر صلی الله علیه وسلم استاده شوند؟ یا این‌که با این گمراهی بمیرند؟! قبل از به پایان رسیدن این فرصت‌ها، هدایت الله سبحانه وتعالی را برای این علماء خواهانیم.

دولت الجزایر 13هزار پناهجو را در بیابان‌های این کشور رها کرد

(ترجمه)

خبر:

در 14 ماه گذشته بیش از 13هزار پناهجوی افریقایی از سوی دولت الجزایر به بیابان‌ها رانده شده اند. در میان پناهجویان کودکان و زنان حامله نیز دیده شده است که بدون آب و غذا به اجبار و با پای پیاده در زیر آفتاب سوزان رها شده و در معرض شلیک اسلحۀ نیروهای الجزایری قرار گرفته که در اثر آن قرار بعضی گزارشات، یک‌تعدادشان جان‌های خویش را نیز از دست دادند. آن‌ها در حالی در این صحرا آواره شدند که دمای هوا در این نقطه به بیش از 48 درجۀ‌سانتی‌گراد رسیده بود. درین میان تنها کسانی‌که خوش‌چانس بودند و توانستند که با پیاده‌روی با فاصلۀ 15 کیلومتری خودرا به مرز نایجیریا برسانند، اما بقیه در آن‌جا سرگردان بوده و منتظر گروه‌های نجات سازمان ملل هستند. (منبع: Aljazeera.com)

تبصره:

رفتار‌ناپسند و غیرانسانی دولت الجزایر، همانند موقف بادارش، دولت استعماری فرانسه، در قبال مهاجرین بوده که بیشترین خشونت را در تشدید بحران پناهجویان جهان داشته است. این در قوانین دولت الجزایر مدون است که افراد بی‌گناهی‌که تحت ظلم و ستم زیاد؛ از جمله قاچاق تجارت سیکس و قاچاق اعضای بدن قرار دارند، باید به آن‌ها رسیده‌گی شده و از بند رها شوند؛ اما این وضعیت غیرقابل تحمل، نمونه‌ای از شکست ساختار نهادهای لیبرال دموکرات؛ مانند: سازمان ملل بوده که حتی کوچک‌ترین مسئولیت‌پذیری بخاطر حمایت از قوانین بشردوستانه‌ای‌که آن‌ها به شکل ریاکارانه مدعی آن اند، نکرده است.

الجزایر نمونه‌ای از یک رژیم دست نشاندۀ غرب است که حتی نمی‌تواند از ارزش‌های شایستۀ انسانی، به‌ویژه ارزش‌های اسلامی محافظت کند، که این بیانگر وفاداری این دولت به باداران غربی‌اش می‌باشد. اما متأسفانه چنین عملکردها از کشوری سر می‌زند که در گذشته، مهد فقها و نهاد‌های علمی اسلامی بوده است. منحیث یک مسلمان، ما باید از چنین حالات و نظیر آن؛ مانند موقف ظالمانۀ عربستان سعودی علیه کشور یمن و سیاست‌های بی‌ثبات اردوغان نسبت به مقررات اتحادیۀ اروپا در مورد پناهجویان، خشمگین شویم.

تا زمانی‌که ما مسلمانان نتوانیم علیه حکام‌خائن سرزمین‌های اسلامی متحد شویم و صدای خویش را در مقابل ظلم و بی‌عدالتی‌ها بلند نکنیم و منشأ ضعف وعدم وحدت امت مسلمه را که عبارت از دوری جستن آن‌ها از احکام شرعی می‌باشد، در نیابیم، وضعیت و حالت‌مان همین قسم پست و ذلیل خواهد ماند. چنانچه الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ﴾

[رعد: 11]

ترجمه: برای هرکس پاسبان‌ها از پیش رو و پشت سر برگماشته شده که به امر الله(سبحانه وتعالی) او را نگهبانی کنند. او(سبحانه وتعالی) حال هیچ قومی را دگرگون نخواهد کرد تا زمانی‌که خود آن قوم حال‌شان را تغییر دهند(و از نیکی به بدی شتابند) و هرگاه الله(سبحانه وتعالی) اراده کند که قومی را(به بدی اعمال‌شان) عقاب کند، هیچ راه دفاعی نباشد و برای آنان هیچ کس را جز الله(سبحانه وتعالی) یارای آن‌که آن بلا بگرداند، نیست.

نویسنده: ملیحه حسن

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر