Soru: Daha önceleri Amerikalı yetkililer Müşerref'in Amerika Birleşik Devletleri için bölgedeki menfaatlerini korumada ve nüfûzlarını pekiştirmede bir "hazine" (bulunmaz Hint kumaşı) olduğunu, Afganistan işgâlinde kendileri için kararlılıkla çalışan biri olduğunu sık sık yinelemişlerdi... Ve dün, 18.08.2008 günü (istifa edip) yönetimden ayrılırken Amerika onu terk etti. O halde bu nasıl olur? Yoksa burada İngiltere ile siyâsî bir çatışma vardır da İngiltere'nin Müşerref'i kovmada başarılı olması sonucu mu meydana gelmiştir? Ayrıca Müşerref'in Devlet Başkanlığı makamındaki yerini kimin alması beklenmektedir?

Cevap:  Evet, gerçekten de Müşerref, Amerika Birleşik Devletleri için tam bir hazine, tam bir bulunmaz Hint kumaşı idi. Zîra o, Afganistan'da ve bölgede Amerika'ya pek çok hizmetler sundu. O kadar ki Müşerref'in desteği olmasaydı Amerika Afganistan'ı kesinlikle işgâl edemezdi, desek abartmış olmayız. Bunun yanı sıra "terörizme karşı mücâdele" bahanesiyle işgâle direnen Müslümanlara cephe alması da Amerika'nın, işgâle direnen çok sayıda Müslümanı tutuklamasını kolaylaştırmıştı.

Bunların hepsi doğrudur. Ancak Müşerref, son senelerde, bilhassa yaklaşık bir senedir, Amerika'nın plânlamalarını uygulamaya muktedir olmadı. Zîra gerek insanlar nezdinde, gerek ordu nezdinde, gerekse parlamento nezdinde konumunun sarsılmasından dolayı bundan âciz kaldı. Bu da özellikle kabileler bölgesi, Swat Vâdisi ve Lâl Mescid'deki katliamları başta olmak üzere Müslümanlara karşı cürümlerinin çoğalmasından, kendisini Amerika'nın kucağına atmak için arsızca çırpınmasından ve Müslümanların yalnızca fikirlerini ve mefhumlarını değil, şiarlarını dahi hiçe sayarak Amerika'ya her tür hizmeti sunmasından ötürüydü.

Nitekim Amerikalı bazı yetkililerin açıklamaları, gerek iktidar nezdinde, gerek ordu nezdinde, gerekse ümmet nezdinde konumunun sarsılması sonucunda Müşerref'in görevlerini Amerika'nın arzuladığı şekilde layıkıyla yerine getirmekten âciz kaldığını ifşa etmiştir. Afganistan'daki Amerikan kuvvetlerinin komutanı Korgeneral David D. McKiernan'ın 07.08.2008 günü Amerikan CNN Televizyonu'na verdiği demeç, bu açıklamalardan biridir. Şöyle diyordu: "Pakistan Hükümeti'nin daha fazlasını yapması gerektiğine inanıyor muyum? Evet kesinlikle! Pakistan'daki ISI ^{[Pakistan İstihbârat Teşkilatı]} gibi örgütlerden bir kısmında biraz suç ortaklığı olduğuna inanıyor muyum? Evet, olduğuna inanıyorum... Bu sene Afganistan'ın güneyinde ve doğusunda yabancı savaşçıların sayısında belirli bir artış gözlemledik. Pakistan'daki yetkililerden, onların güvenli sığınaklarına karşı harekete geçmelerini bekliyoruz."

New York Times Gazetesi ise CIA ^{[Amerikan Merkezî Muhâberat Teşkilatı]} Başkan Yardımcısı Stephen Kappes'in, Pakistanlı yetkililerden açıklama talep etmek ve onlara, Pakistan İstihbârat Teşkilâtı ile Celâleddîn Hakkânî liderliğindeki isyancı şebeke arasında gizli işbirliği olduğuna dair delîller göstermek için İslâmâbâd'a gittiğini bildirdi. Gazete şunu da teyit etti: "Amerikalılar, 60 kişinin ölümüne yol açan Kâbil'deki Hindistan Büyükelçiliği'ne yönelik saldırıya Pakistan istihbârat birimlerinin bazı unsurlarının karıştıklarını kanıtlayan haberleşmeleri izlediler."

Amerika kavradı ki Müşerref'in Amerika'ya hizmette gösterdiği onca fedakârlık ve özveri ile harcadığı çabalara rağmen Müşerref'in ordu, hükümet ve halk ile ilişkilerinde konumunun sarsılması, yükümlülüklerini Amerika'nın arzuladığı şekilde yerine getirmesine imkân vermemektedir.

Binâenaleyh Amerika, Müşerref'in artık rolünü tamamladığını ve insanları Müşerref diktatörlüğünden kurtarıcı gibi görünen, sonra Amerika'nın menfaatlerini gerçekleştirecek, nüfûzunu koruyacak, terörizme karşı mücâdele gerekçesiyle Müslümanlara karşı savaşı sürdürecek... yani yıldızı kayıp da istifa etmeden evvel iktidara sıkı sıkıya yapıştığı sıralarda Amerika'ya gösterdiği hizmette olduğu gibi Müşerref'in çizgisini devam ettirecek bir alternatif çıkarmanın kaçınılmaz hale geldiğini gördü.

Kayda değerdir ki Müşerref'in ayrılması (dünkü istifası) bir günlük iş değildir. Bilakis Müşerref'in yıldızı, dört aşamada yavaş yavaş kaymaya başlamıştır. 18.08.2008 günü istifasını ilan etmesiyle tükeninceye değin yıldızı her aşamada azar azar sönmüştür. Bu aşamalar şunlardır:

Birinci Aşama: Amerika, İngiltere ile anlaşma yapıp bunun gereği olarak Pakistan Halk Partisi Lideri Benâzir Butto'nun İngiltere'deki sürgününden Pakistan'a dönmesine izin verdi. Bu anlaşmada en bariz iki husus vardı:

Birincisi: Pakistan Halk Partisi, Müşerref'in yeniden Devlet Başkanı seçilmesine itiraz etmeyecek,

İkincisi: Benâzir Butto, etkin yetkilerle başbakan olmak koşuluyla Müşerref ile otoriteyi paylaşacak.

Yani Amerika, Laik Benâzir Butto'nun partisinin desteği olmadan Müşerref'in iktidarda kalmaya devam etmesinin mümkün olmadığını idrâk etti. Bu ise Müşerref'in Müslümanlara karşı katliamlarından ve onların nefretini kazanmasından ötürüydü. Böylelikle Amerika, kısıtlı da olsa Müşerref'in yetkilerinden bir kısmını bu anlaşma sayesinde kurtarabileceğini düşündü.

Kayda değerdir ki Halk Partisi, kitleleşmiş bir parti değil, "toplama" bir partidir. Yani fertlerinin benimsediği ve etrafında kitleleştiği sınırlı fikirlere sahip değildir, bilakis ilişkileri, belirli menfaatlere ve şartların gereğine göre şekillenmiş şahıslardan müteşekkil bir topluluktur. O nedenle içerisine sızmak gayet kolaydır ve öyle de olmuştur. Zîra Baba Butto döneminde Pakistan Halk Partisi'nin arkasında Amerika vardı, ancak İngiltere, Benâzir Butto'nun oradaki sürgün yılları boyunca onun ve Pakistan Halk Partisi'ndeki etkin liderlerin dostluğunu kazanmaya güç yetirebilmiş, Baba Butto döneminde Amerika'ya dost olmasından sonra, İngiltere onu kendi tarafına çekecek derecede etki edebilmişti.

Binâenaleyh ilk aşama; Müşerref'in kısıtlı yetkileri pahasına, Benâzir Butto'nun Pakistan'a dönmesini sağlayan bu anlaşmadır.

İkinci Aşama: Amerika'nın Navâz Şerîf'e Pakistan'a dönüş izni verdiği gündür. Zîra Navâz Şerîf, Amerika'nın adamı olduğu halde, Hindistan'ın eski Başbakanı Vajpayi liderliğindeki Baharatiya Cenata Partisi'nin iktidarda olduğu esnada Pakistan Ordusu'nun Hindistan'daki Kargil Tepeleri'ni işgâl etmesine mâni olamadığı zaman Amerika ona çok öfkelenmişti.

Bilindiği gibi Amerika, İngiliz yanlısı bir parti olan Kongre Partisi'nin Hindistan'da uzun yıllar boyu süren iktidarından sonra Cenata Partisi'nin dostluğunu kazanıncaya kadar çok yoğun bir çaba sarf etmişti.

Amerika, Vajpayi iktidarının ömrünü uzatmak için ekonomik, siyâsî ve askerî olarak onu desteklemiş, ardından Kargil Tepeleri'nin işgâl edilmesi, Cenata Partisi'nin popülaritesine saplanmış bir hançer mesâbesinde olmuştu.

Onun için Amerika, Navâz Şerîf'e karşı düzenlenen ve kovulmasına yol açan Müşerref darbesinin arkasında yer almış, ona uzun müddet öfkeli kalmış ve geri dönüşüne izin vermemişti.

Fakat "özellikle Butto suikastinden sonra" Pakistan Halk Partisi'nin halk desteğinin tavan yapması ve dolayısıyla bu artışın, Halk Partisi'nin seçmenlerin oylarını silip süpürmesi, ardından anlaşma bentlerine bağlılıktan vazgeçmesi ve tek başına iktidarı üstlenmesi ve böylelikle İngiliz nüfûzunun geri dönmesi ihtimâli belirince, Amerika korkuya kapıldı.

Bundan dolayı, hem Müşerref'e dönük halk öfkesini paylaşması, hem de Halk Partisi ile otoriteyi paylaşması için Navâz'ın Pakistan'a dönüşüne izin verdi ki tüm oylar Halk Partisi'ne gitmesin, bilakis oyların büyük bir çoğunluğu, Butto'nun partisi ile Navâz'ın partisi arasında dağılabilsin.

İşte bu, ikinci aşamadır. Nitekim Navâz Şerîf'in dönüşünden, Müşerref sonrası döneme hazırlık işlerinin başladığı açıktı.

Üçüncü Aşama: Amerika'nın Müşerref'e, Devlet Başkanı seçilmesini kolaylaştırmak için, karşılaştığı her halk krizinde veya meclis krizinde kuvvet açısından istismar ettiği Genelkurmay Başkanlığı'nı bırakma sinyali vermesidir.

Dördüncü Son Aşama: Hâlihazırdaki Pakistan Başbakanı Rızâ Gilânî'nin Amerika ziyâretidir. Kendisi orada Bush ile uzun bir görüşme yapmış, sonra Pakistan'a dönüp Müşerref'in azline ilişkin icraatlara girişmiştir.

Bu ziyâreti takip edenler, Rızâ Gilânî'nin Amerika'ya boyun büktüğünü ve Amerika'nın, öne süreceği Devlet Başkanlığı adayı için Halk Partisi'nin desteğini garantilediğini görmüştür. Navâz Şerîf'in partisi ise zaten çantada kekliktir.

Bu ziyâretin sonucu olarak Amerika, koalisyon hükümetine Müşerref'in azil işlemleri için yeşil ışık yakmıştır. Bu da Rızâ Gilânî'nin ve dolayısıyla Halk Partisi'nin Amerika'nın göstereceği devlet başkanı adayı için destek muvâfakatini garantiledikten, yani Halk Partisi'nin Amerika'nın istediği kişinin devlet başkanlığına ulaşmasına engel olmayacağı garantisinden sonra olmuştur.

Rızâ Gilâni, bir İngiliz ajanı olarak, İngilizlerin Amerika ile cepheleşmeme politikalarında yaptıkları gibi, Amerika'nın istediği kişiyi devlet başkanlığına ulaştırmasına engel olmayacağına dair Bush'a muvâfakat vermiş olabilir. Lâkin râcih olan; Amerika'nın, yeni otoritede oldukça önemli bir makam önerisiyle onu ayartmış olması ve onun da Amerika'ya yakınlaşmış olmasıdır.

Fakat beklenen o ki İngiltere, mezkur anlaşmadan beri Pakistan yönetimine ortak olma bakımından kendisine açılan bu fırsatın heder edilmesine suskun kalmayacaktır. O nedenle, önceki anlaşmaya benzer şekilde yönetimde faal bir ortaklığı garantilemedikçe Halk Partisi'nin kendisine dost liderleri yoluyla, önümüzdeki devlet başkanlığı seçimlerini engellemek için çalışacaktır.

İngiltere'nin Pakistan'da eksiksiz bir nüfûza tamah edecek tâkâti yoktur, ancak eline geçen fırsatı da geri tepmeyecektir. O nedenle Amerika'nın şimdi arzuladığı devlet başkanlığı seçimlerini engellenmesi, yeni bir anlaşma görüşmeleri başlatılmadıkça muhtemeldir, hem de kuvvetle.

Beklenen müstakbel devlet başkanının kim olacağına gelince; bilinmelidir ki öne sürülecek isim kim olursa olsun, devlet başkanlığı adaylığında ve seçilmesinde en etkin rol Amerika'ya ait olacaktır. Buna göre üç ihtimal mevcuttur:

Birinci İhtimal: Rızâ Gilânî olabilir. Bu da Amerika'nın, onun gerçekten kendisine dost olduğundan emin olması halinde mümkündür, yoksa görünüşte Amerikan politikasına uyumlu gibi görünmeyi, sonra arkadan hançerlemeyi temel alan yeni İngiliz yöntemi gereğince sırf şeklî bir dostluğu kabul etmeyecektir. Şayet Amerika Rızâ Gilânî'nin kendisine gerçek anlamda dost haline geldiğinden mutmain olursa, ne âlâ. Ancak bu durum, Halk Partisi'nin İngiliz uşağı liderleri yoluyla suhuletle sükut etmeyecek ve Rızâ Gilânî'ye sorunlar çıkarabilecek olan İngiltere'nin sakinleşmesini gerektirir.

İkinci İhtimal: Navâz Şerîf'in partisinden, evlâ babından liderlerinden biri olabilir, ama Amerika'nın adamlarından olduğu halde, gerek halk arasında fazla sevilmemesinden, gerekse Kargil krizinin etkilerinin henüz Amerika'nın aklından çıkmamış olmasından dolayı bizâtihi Navâz Şerîf olmaz. Navâz Şerîf'in adaylığı, ancak onun partisinden güçlü bir aday çıkmaması halinde söz konusu olabilir. O zaman belki ona yönelebilir.

Üçüncü İhtimal: Söz konusu bu iki ihtimalin zorlaşması halinde Amerika, yeniden orduya yönelebilir. Hele ki Genelkurmay Başkanı Eşraf Kiyânî, Müşerref'in aday göstermesi ve Amerika'nın muvâfakati ile ordu komutanlığına atanmış iken. Yine de Amerika, eksantrik Amerikan demokratikleşmesine uygun olarak askerîn siyâsete karışması gibi bir araçtan da mahrum olmayacaktır!

Son olarak diyoruz ki keşke bu uşak yöneticiler, Sömürgeci devletlerin kendilerinden önceki uşakların başına neler getirdiğini, rollerini ve görevlerini tamamlamalarından sonra onları çekirdek çitler gibi nasıl çitleyip attığını, böylelikle atılmış bu uşakların, Kâfirlere uşaklıkları ve Ümmet'e hıyânetlerinden ötürü dînlerini kaybetmelerinden sonra dünyalarını da kaybettiklerini bir akletseler, bir ibret alsalardı!

Diyoruz ki şâyet akletselerdi, Sömürgecilere yanaşacaklarına, halklarına yakınlaşıp hiç olmazsa dünyalarını korurlardı, lâkin hiç aklederler mi?!

Pakistan'ın Kabileler Bölgesi'ne yönelik Amerikan füze saldırıları ve Pakistan ekonomisine, siyâsetine, dâhilî ve hâricî işlerine yönelik Amerikan müdâhalesi ortasında hiç kimsenin, Pakistan'ın gerçek anlamda bağımsızlığa kavuştuğunu savunmaya cesareti kalmamıştır. Bugün bizler bağımsız bir millet değiliz, bilakis halen dahi Batı'ya köleyiz. Halen kendimizi Sömürgecilik sisteminin ilmiğinden kurtarmanın mücâdelesini vermekteyiz. Tâ ki Hilâfet'i kurmaya muktedir oluncaya ve Allah'ın kelimesi en yüce oluncaya dek!

Filhakîka 14 Ağustos'u, ^{[Pakistan'ın Bağımsızlık Günü]} İslâmî yönetim altında yaşamak isteyen 600,000 el-Hind Müslümanının kurban verildiği bir gün olarak yâd etmeli, bugün onların arzularını ve amaçlarını yerine getirmenin tek yolunun, İslâmî Devlet'i, boynumuzun borcu olan Hilâfet'i ikâme etmek olduğunu kavramalıyız. Artık Pakistan'ın mevcut ajan yöneticileri, gerek demokrasi gerek diktatörlük yoluyla Kapitalist sistemi dayatarak kitleleri köleleştirmeye daha fazla devam edemez, er yada güç, bugün yada yarın bundan vazgeçmek zorunda kalacaklardır.

O yöneticiler, Keşmir Müslümanlarına gıda sevkıyatını keserek binlerce Müslümanı öldürmekle tehdit eden Hindistan'a tepki olarak güya öylesine öfkelenirler ki Ahand Barat'ın ^{[Büyük Hindistan megali ideası]} zeminini hazırlamak üzere Pakistan'ın ve Hindistan'ın Bağımsızlık Günü'nü birlikte kutlayan Laik sivil toplum kuruluşlarını açıktan ve gizliden desteklerler. Bugün Ümmet Hilâfet'i kurmaya mecburdur. Sırf İslâm uğrunda 1947 yılında yüz binlerce Müslümanın göçü ve fedakârlığı ancak böyle meyvesini verir ve bu muazzam fedâkârlık heba olmaz.

300'den fazla "İslâmcı" mahkum, hem işledikleri hiçbir suçları ve günahları, hem bugüne dek haklarında hiçbir yargı kararı olmadığı halde uzun süredir yaşadıkları trajedilerine son verilerek salıverilmeleri için yeni bir açlık grevi başlattılar. Bu mahkûmların meselesini, yayınlarımızda, basın açıklamalarımızda, basın toplantılarımızda ve haksızlıklara ve hakâretlere maruz kalmaları üzerine geçen sene Trablus'taki Taynâl Câmii'ndeki dayanışma gününde çokça gündeme getirmiştik. Mahkûmların aileleri de defalarca protesto gösterileri düzenlemişler, ileri gelenler ve yetkililerle görüşmek için kapı kapı dolaşmışlardı. Ancak bu çağrılar, ülkedeki yöneticilerin kulaklarına hiç gitmemişçesine boşa çıktı. Yine de denize düşen yılana sarılırmış misâli, mahkûmların ve akrabalarının ümitlerini arttıracak yeni siyâsî bir mevsim baş gösterdi. Bununla kastımız, birbirleri ile çatışan grupların seçmenlerin oylarını gasp etmek için ellerindeki tüm imkânları seferber ettikleri önümüzdeki milletvekilliği seçim mevsimidir. Şimdi bu mazlumların belirsizliği bu mevsimde, envaî türde hakârete ve baskıya maruz kalarak yaklaşık bir buçuk senedir hapishanede tutulmalarının ve daha önce de soruşturma sırasında en iğrenç işkence türlerine maruz kalmalarının ardından bazı yetkililer nazarında gerçekten adil bir davaya dönüşecek mi?! Hem kendisine, hem halkına, hem de insanlık onuruna saygı gösteren devletler, her türlü kasıtlı fizikî veya psikolojik baskı altında mahkûmların verdiği her türlü ifâdeyi, herhangi bir yargı kararına dayanmayan geçersiz ifâde olarak değerlendirirler. Liderleri, hukukun ve insan haklarının üstünlüğünden dem vuran Lübnan'da ise tedhiş, fizikî işkence ve zulüm baskısı altında alınan itiraflar, kanundan daha yerleşik bir uygulama haline gelmesinin yanı sıra onlarca genç, hiçbir insana saldırmadıkları halde bir buçuk senedir tutuklu bulunmaktadırlar. Onlara isnat edilen tek suçlama ise Irak'ta işgalci düşmana karşı savaşmak veya saldırıya maruz kalmaları halinde kendilerini ve ailelerini savunmak amacıyla evlerinde bireysel silâhlara sahip olmalarıdır. Oysa fırkacı fitne savaşçıları, ağır silâhlarıyla ve füzeleriyle Beyrut, el-Cebel ve Trablus sokaklarına inerek haklarında hiçbir hukukî soruşturma açılmaksızın katlettikleri, yaraladıkları, yaktıkları, yıktıkları, sürgün ettikleri ve etrafa korku saçtıkları halde tek bir kurşun dahi sıkmakla suçlanmadılar? Niçin? Cevabı çok basit; çünkü bu savaşçılar, cürümleri ne kadar büyük olursa olsun dokunulmazlık zırhı verilen fırkacı liderlere bağlıdırlar. Bakışlarını, bu asırda Müslümanların en şerefli meselelerinden biri sayılan Irak'a yönelten gençler ise, Lübnan'daki yetkililer nazarında suçludurlar. Çünkü onlar, Lübnan'daki hiçbir kabîle liderinin koruması altında değildirler, dahası asrın Fir'avun'u Amerika'ya düşmanlık ilân etmiştirler! Seçim ve benzeri politik mevsimler bir yana, Müslümanlardan olan ve olmayan saygın eşrâfa sesleniyor ve diyoruz ki bugün tâifelerin liderlerine dostlukla ile temsîl eden cahiliye örflerini terk ediniz ve öteki insanlara, Lübnan'da siyâset bezirgânı olan fırkacı kabîlelerin liderlerine tâbi olmaları sıfatıyla değil, insan olmaları nazarı ile bakınız. Mahkûmların ailelerine ve akrabalarına ise deriz ki seçim mevsimlerini o kadar da güvenmeyiniz. Zîra ülke dışından gelecek tek bir sinyal, mahkum bezirgânlarının bakışlarını bu seçim pazarından başka bir pazara çevirmeleri ve Amerika ile bölgesel nizâmları daha az öfkelendirecek başka bir pazara bel bağlamları için yeterlidir. Ayrıca kamuoyunu ve siyâsî aktivistleri, mahkumlar karşısında adil ve insaflı bir duruş sergilemeye davet ediyoruz. Kasten olmasa bile zulme sessiz kalmak ona ortak olmaktır.  فَإِنَّ الظُّلْمَ ظُلُمَاتٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ "Muhakkak ki zulüm, Kıyâmet Günü'nün karanlıklarıdır."

Bölge meclislerinin seçim kanununu oylamasına eşlik eden Kerkük Krizi'nin kızışması ve bunu, katliamlar, patlamalar ve kardeşlik bağını hiçe sayan ırkçı çatışmalar gibi tehlikeli güvenlik sorunlarının takip etmesi; İşgâlci Kâfirin yazıp ile her tür ayrılıkçılık, bölücülük, gerek Iraklılık gerek taifecilik bazında zıtlık ve karşıtlık ile doldurduğu, ardından daha büyük bir cürüm olarak, bu ülkede "işgâlci kâfirin milletvekillerince" onaylanan anayasanın zehirli sonuçlarındandır.

Yaşanan ve yaşanmakta olan trajik olaylar, İslâmî Ümmeti zayıflatmak, zayıflığını daha da derinleştirmek, birleşmesini engellemek amacıyla ülkeyi daha fazla krizlere sürükleyecek ve Müslümanların beldelerini, en basit devlet dinamiklerine muhtaç olacak şekilde kıytırık varlıklara parçalanmasının zemînin hazırlayacak kokuşmuş Batı demokrasisinin bizi ne hale getirdiğine dair inkârı imkansız bir delîl olarak görülmelidir.

Ey Müslümanlar! Müslümanlar Irak'ta, parlak İslâmî fetihten beri Râşidî İslâmî Hilâfet Devleti'nin ve peşi sıra gelen Halîfelerin yönetimi gölgesinde birbirlerini seven ve birbirlerine yardım eden kardeşler olarak asırlarca yaşadılar ve bu uzun dönem boyunca İslâm'dan başka hiçbir kimlik taşımadılar. Bu da İslâm'ın azâmetine, akîdesinin ve nizâmının doğruluğuna apaçık bir delîl idi. Zîra milletleri ve ümmetleri tüm farklılıklarına rağmen aynı potada bütünleştirdi ve bunlardan, ideolojisini ve topraklarını Küfür tamahlarına ve saldırılarına karşı savunan, İslâm'ın hayrını ve nûrunu tüm dünyaya yayan tek bir Ümmet biçiminde muhteşem bir doku oluşturdu.

Ey Müslümanlar! Bush'un demokrasisini, anayasasını ve size dayatılan kuyruklarını reddederek kardeşliğinize ve vahdetinize dönmenizin artık zamanı gelmiştir. Allahu Te'alâ şöyle buyurmuştur:  إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ  "Mü'minler ancak kardeştirler." ^{[el-Hucurat 10]} Ve şöyle buyurmuştur:  وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعاً وَلاَ تَفَرَّقُواْ "Hep birlikte Allah'ın ipine (İslâm'a) sımsıkı yapışın ve sakın parçalanmayın!" ^{[Âl-i ‘İmrân 103]} Allah'ın hükmünü bir kez daha geri getirmek için samimiyet ve dürüstlük ile çalışanların saflarında yer alınız ve Allah'ın dînine nusret vermek için acele ediniz:  إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ "Eğer siz Allah'a (O'nun Dînine) nusret eder, zafere ulaştırırsanız, Allah da size nusret eder, zafer verir ve ayaklarınızı (Dîni üzere) sâbit kılar." ^{[Muhammed 7]} Her yabancıyı ve saldırganı kovunuz. Gerçek şu ki kurtuluşunuz ancak ve sadece; beldelerinizi size vakfedecek, Allah'ın izniyle dünyada birinci devlet olacak, şerrin ve fesâdın kökünü kazıyacak, insanlar arasında Allah'ın Hanîf Şeriatı ile hükmedecek, Dâvet ve Cihâd yoluyla İslâm'ın Nûrunu tüm dünyaya yayacak, sizin yegâne devletiniz olacak Hilâfet'in gölgesindedir.