Nübüvvet Minhacı Üzere Hilafet: Alemler İçin Adalet ve Rahmettir

Ammar ibn Ammar’dan şöyle rivayet edilmiştir; İbn Abbas, الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِيناً “Bugün size dininizi kemale erdirdim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm’dan razı oldum.” [Maide 3] ayetini okuduğunda, yanında bir Yahudi vardır ve şöyle der: Eğer bu ayet bize indirilmiş olsaydı biz o günü bayram ilan ederdik. Bunun üzerine ibn Abbas: "Bu ayet bayram günü olan cuma ve Arefe gününde inmiştir" karşılığını verdi. [Taberâni Mu’cemu’l Kebir’inde rivayet etti.] Bu nimetinden, yani hidayet nimetinden ve dini tamamlaması nimetinden dolayı Allah’a hamd olsun. Zira dinin tamamı, hidayet, rahmet ve nurdur; her kim ona sımsıkı sarılırsa, doğru yola ermiş olur.

İslam, Allah’ın hak olan dini, ilahi vahyin son risaleti ve tek gerçektir; bugün İslam’ın dışındaki tüm yasalar ve mezhepler batıl ve dalalettir.  Bu din, teşrileri-kanunları açısından eksiksizdir; zira eksiksiz bir şekilde adaleti, merhameti, hidayeti, onuru ve Allah’a kulluğu içermektedir; çünkü sadece Allah katından gelmiştir.

Bu yüzden bizler, yeryüzünde adalet, onur ve bu ikisini garanti eden İslam’dan başka bir din yoktur dediğimizde, haktan uzaklaşmış olmayız.  İnsanlığın bugün tanık olduğu zulüm, baskı ve fesat, ilahi vahyin uygulanmasından yüz çevirmenin neden olduğu sıkıntının anlamına dair en büyük delildir. İçgüdülerle dolu olan ve mülk edinme sevgisiyle hareket eden bir insan, bir başkasının hakkını yiyeni cehennem azabıyla korkutmadan ve Allah'a karşı gelmeyen ve cömert davranıp günah işlemekten sakınan kişiyi büyük bir sevaba teşvik etmeden nasıl bir başkasının ihtiyacına merhamet edip onların mallarını ve günlük rızkını yemekten kaçınacak ki? Şehvet sevgisiyle dolu olan bir kimse, nasıl insanları haram kılınan şeylerden uzak tutup onların kutsallarını koruyacak ve başkasına karşı onların kusurlarını örtecek ki? فَأَمَّا مَنْ طَغَى * وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا * فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى * وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى “Azgınlık yapan ve dünya hayatını ahirete tercih eden kişi; Cehennem işte onun için tek barınaktır. Rabbinin huzurunda (hesap vermekten) korkan ve nefsine kötü arzuları yasaklayana gelince, onun barınağı da şüphe yok ki cennetin ta kendisidir.” [Naziat 37-41]

İslam, birey, cemaat, ümmet ve tüm dünya olarak insanın işlerinin düzenlemek üzere alemlerin Rabbi katından bir şeriat olarak geldiğinde, İslam şeriatı ayrıntılı, dakik ve disiplinli bir şekilde ve diğer yasaların herhangi bir iştiraki olmaksızın tam olarak uygulandığında toplumun adaleti ve merhameti elde etmesini sağlayacaktır. İslam toplumunda, zalimin hesap vermediği, mazlumun hakkının iade edilmediği veya sahibinin telafi etmediği bir zulmün meydana geldiğini göremeyeceksiniz. Zira İslam, temel olarak insanların kanlarını, namuslarını, mallarını ve onurlarını korumak için gelmiştir. Ebu Bekre’den, Allah’ın Rasulü Sallallahu Aleyhi ve Sellem’in Haccetü’l-Vedâ (veda haccı) günü Mina’daki kurban günü hutbesinde şöyle dediği rivayet edilmiştir: إنَّ دِمَاءَكُمْ، وَأَمْوَالَكُمْ وَأَعْرَاضَكُمْ حَرَامٌ عَلَيْكُمْ كَحُرْمَةِ يَوْمِكُمْ هَذَا، فِي شَهْرِكُمْ هَذَا، فِي بَلَدِكُمْ هَذَا، أَلَا هَلْ بلَّغْتُ “İşte sizin kanlarınız, mallarınız ve ırzlarınız, şu ayınızda, şu beldenizde, şu gününüzün hürmeti gibi birbirinize haram kılınmıştır. Tebliğ ettim mi?” Yine Ebu Hureyra Radıyallahu Anh’dan, Sallallahu Aleyhi ve Sellem’in şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir: كُلُّ الْمُسْلِمِ عَلَى الْمُسْلِمِ حَرَامٌ: دَمُهُ وعِرْضُهُ وَمَالُهُ “Her Müslümanın bir başka Müslümana kanı, malı ve ırzı (şeref ve namusu) haramdır.”

Allah Subhanehu ve Teala bir kutsi hadiste şöyle buyurmuştur: يَا عِبَادِي إِنِّي حَرَّمْتُ الظُّلْمَ عَلَى نَفْسِي وَجَعَلْتُهُ بَيْنَكُمْ مُحَرَّماً فَلَا تَظَالَمُوا “Ey Kullarım! Ben zulmü kendime haram kıldım ve onu sizin aranızda da haram kıldım. O halde birbirinize zulmetmeyin.” Burada, zulmün haram olmasıyla ilgili en önemli hususların yanı sıra uygulanması halinde zulmün meydana gelmesinin engellenmesini, dahası zalimlerin varlığının engellenmesini ve (zalimlerin) bulunmaları halinde ise onların hakka döndürülmesini sağlayan Allahu Teala'nın açıkladığı hükümleri ele alacağız.

• Bu dinin en büyük özelliği, başta da söylediğimiz gibi hak din olması ve onun dışındakilerin de batıl olmasıdır; zira bu din, Hakim ve Habîr olan Allah katından gelmiştir. İşte bu özellik ve Allah’ın dinini tahrifattan ve değiştirilmesinden koruması, İslam’ın tüm hükümlerinin hak ve adil olduğu, geçerliliğini teyit etmek için tartışmaya veya diyalog oturumları düzenlemeye yer olmadığı ve Kur’an, sünnet, sahabenin icması ve şerî kıyas gibi şeriatın dört kaynağından tafsili delillerle istinbat edilen İslam anayasasının maddelerinden herhangi bir maddeyi güncellemeye veya yenilemeye gerek olmadığı anlamına gelmektedir. Haddi zatında bu özellik, onu talep edenlerin kalplerine sükunetin yerleşmesi için yeterlidir. Aynı zamanda bu, yöneticilerin isyan edip kibirlenmelerine son verilmesini ve fesadını meşrulaştırmaya veya istediğini helal kılıp istemediğini haram kılmaya kalkışan birinin önünün kesilmesini sağlayacaktır. Zira helal olan da bellidir, haram olan da bellidir. Dolayısıyla kulların hakları ve şeriatın beş maksadıyla ilgili hükümlerde gri alanlar yoktur.
• İkincisi İslam, İslam’ı din olarak kabul eden ve İslam Devleti’nin tabiiyetini taşıyan herkesin, bu dine egemenlik vermesini zorunlu kılar. Zira Allah’ın dininden başka bir egemenlik yoktur. Basitçe söylemek gerekirse bu, hiç kimseyi kayırmayan hak bir din olduğu gibi kendisi dışında hiçbir şeye öncelik vermemenizi gerektiren aziz bir dindir. Zira Allah’ın şeriatının üstünde bir otorite yoktur. İnsan yapımı kanunlarda, hukuk herkesin üstündedir gibi ifadeler yaygındır ancak gerçeklik bize, hem geçmişte hem de günümüzde bunun tam tersinin olduğunu haber vermektedir. Örneğin İsrailoğulları, arasında asil biri hırsızlık yaptığında onu bırakıyorlar, ama zayıf biri hırsızlık yaptığında ise ona had uyguluyorlardı. Ancak İslam, tüm adaleti ve izzetiyle şunu söylemektedir: وَايْمُ اللهِ لَوْ أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ سَرَقَتْ لَقَطَعْتُ يَدَهَا “Allah'a yemin olsun ki. Muhammed'in kızı Fatıma hırsızlık etse mutlaka onun elini keserdim!” Ayrıca efendimiz Ömer ibn Hattab, Mısır Emiri Amr ibn Âs'ın oğlunu, bir Kıpti'yi haksız yere kırbaçladığı için kırbaçlamıştır. Gördünüz mü, nasıl da Allah egemenliği, sadece Kendi dinine veriyor? Hatta bir peygamberin, bir Halife’nin veya bir emirin çocuğu olsan bile.

•    İslam’da yönetici, bir kral veya devlet başkanı değildir; aksine yönetici, toplumun sorumluluğunu taşıyan, onunla toplum arasında bir sözleşmenin olduğu ve İslam’a güzel bir şekilde bağlı kalması, bu dinle onları güzel bir şekilde gütmesi ve İslam’ı onlara Rablerinin emrettiği şekilde uygulaması şartıyla toplumun kendisine itaat biati verdiği bir emirdir.  Zira İslam’da Halife’nin kendisi ve bir başkası, bir tarağın dişleri gibi eşittir ve bu, azim İslam’ın alfabelerinden biridir. İtaat dışında hiçbir fark veya üstünlük olmadığı gibi itaatiniz de hiç kimse için bir minnet değildir, aksine kabul edilip edilmeyeceğini görmek için ölene kadar gözetlemeye devam etmelisiniz.  Aynı şekilde İslam, insan ile ahireti arasında bağlantı kurmakta ve onun, varlığının gerçek hedefine, yani yeryüzünde istihlafa/egemenliğe odaklanmasını sağlamaktadır. Dolayısıyla yönetici ve yönetilenin her ikisi de, Allah onları Allah’ın dinini ikame etmek için kullandığı, büyük bir konumdadırlar. Yani Hilafet, büyük bir sorumluluk olup emirlik de, güçlü ve muttaki kişilerin, Allah Subhanehu’nun hakkında kendilerini hesaba çekeceğinden korktukları için kendisinden kaçtıkları bir fitnedir. Efendimiz Ömer Faruk, şöyle diyerek ölmüştür: Hilafetten nasibimin; lehim ve aleyhime değil, (sadece) yetecek kadar olmasını dilerim! Hem de Şeytanların bile kendisinden kaçtığı bir kişi olduğu halde!

• Bu fikirler ve alfabeler-esaslar, bir teori mahalli olmadığı gibi var olmayan ütopik bir şehir hakkındaki platonik fikirlerden de ibaret değildir. Zira İslam’ın bir diğer özelliği de, isabet eden ve hata yapabilen insanlar için gelmesi ve her çağda her topluluğa uygulanabilir olmasıdır. Zira İslam, tüm hükümleri ayrıntılı olarak açıklayan ve bunların nasıl uygulanacağını beyan eden bir metotla gelmiştir.

Bu özellikleriyle, yani emirliğin büyük bir fitne olması ve otoritenin de zulüm ve hataya açılan büyük bir kapı olmasıyla İslam, hükümlerini iki kısma ayırmıştır: Birincisi, bizzat yöneticinin kendisiyle ilgilidir; yani yöneticiyi, güzel gözetimden dolayı sevaba rağbet ettirdiği gibi insanlara karşı merhametli olmaya, onların işlerini yerine getirmeye ve onları adalet ve hikmetle gözetmeye teşvik etmekte ve onu, zalimlerin dünya ve ahiretteki vahim sonuçları konusunda korkutmaktadır. İkincisi ise yönetilenlerle ilgilidir; zira İslam, iyiliği emredip kötülükten sakındırmak, yöneticiyi muhasebe etmek ve onlara nasihat etmek ve hakkı haykırmanın ve yöneticiyi hak olana döndürmenin zaruretiyle ilgili hükümlerle gelmiştir.  Böylece Allah Subhanehu'dan korkmak, kullar için itici bir güç ve hakkı haykıranlar için de büyük bir ecir haline gelmektedir.

Şimdi burada, Hizb-ut Tahrir tarafından hazırlanan Hilafet Devleti'nin anayasasından, yönetim, işlerin gözetilmesi, zulmün önlenmesi ve zulmün olması halinde ortadan kaldırılması ile ilgili maddeleri zikredeceğim ve bu makalenin bağlamına uygun bir şekilde bu maddeleri yorumlayacağım:

•    Madde-4: “Halife, zekat ile cihat ve Müslümanların birliğinin korunması için gerekli şeyler dışındaki ibadetlerde belirli herhangi bir şerî hükmü benimseyemez. Yine İslami akide ile ilgili fikirlerden herhangi bir fikri de benimseyemez.” Bu, yöneticilere isabet eden şeriatın ihlal edilmesini engellemekte ve tiranların elini daha doğmadan önce başta kesmektedir. Zira anayasa açık olup kanunlar da her Müslüman için malumdur; bu yüzden manipülasyona veya yeni maddelerin oluşturulmasına bir yer yoktur. Aynı zamanda bu, fitneyi, bidatı ve ümmetin akidesini tahrip eden her şeyi sona erdirecek ve ümmetin dinini, Muhammed Aleyhissalatu ve's Selam'a indirildiği şekliyle koruyacaktır.

• Madde-5: “İslami tabiiyeti (uyruğu) taşıyan herkes, şerî haklara sahiptir ve şerî yükümlülüklerle sorumludur.” Dolayısıyla mezhepçilik veya ırkçılık temelinde bir ayrımcılık yoktur; zira Amr ibn Âs'ın oğlunun bir Kıpti'yi dövmesi ve Müslümanların Halifesinin de Kıpti için kısas uygulaması olayı, işlerin nasıl gözetildiğini ve tebaanın herhangi bir ferdine karşı zulmün nasıl önlendiğini açıklamaktadır.

• Madde-13: “Asıl olan, beraat-i zimmettir. Bir kimse ancak mahkeme kararıyla cezalandırılır. Kim olursa olsun, herhangi bir kimseye işkence yapmak kesinlikle caiz değildir. Her kim bunu yaparsa cezalandırılır.” Bu, okullardan daha çok hapishanelerin olduğu ve bir Müslümanın, dünyanın ücra köşesine gitmekten korktuğu için hak sözü söylemekten çekindiği Müslüman ülkelerde yaygınlaşan güvenlik ihlali, zannın benimsenmesi, insan kaçırılmaları ve onlara karşı haydutluk gibi durumlara son verecektir. Bu madde, Müslüman ülkelerdeki Sednayaların ve daha fazlasının sona ermesini sağlayacaktır! Ayrıca bu madde, insanın canının ve onurunun korunması gibi şeriatın getirdiği maksadın gerçekleşmesini sağlayacaktır.
• Madde-20: “Yöneticileri muhasebe etmek, Müslümanların haklarındandır ve üzerlerine farz-ı kifayedir. Tebaanın gayrimüslim fertlerinin de yöneticilerin kendilerine yaptığı zulümleri veya İslami hükümlerin üzerlerine tatbik edilmesindeki kusurları göstermek üzere şikayette bulunma hakları vardır.” İslam toplumu, tamamen özgür bir toplumdur: Zira herkes Allah'a ibadet etmede özgürdür, birey şeriata aykırı olmayan şeyleri ifade etme hakkını kullanma, yöneticiyi eleştirme, dahası tüm gücüyle yöneticiyi muhasebe etme ve devleti eleştirmekte özgürdür ve Allah için hiçbir kınayıcının kınamasından korkmadan hakkı haykırmakta da özgürdür. Evet, İslam, herkesin sadece Allah'tan korktuğu özgür ve güçlü toplumlar inşa etmektedir. Yönetici hata yapan ve isabet eden bir fert olup Halifenin sloganı, Ebu Bekir Sıddık Radıyallahu Anh'ın şu sloganıdır: “Allah’a itaat ettiğim sürece bana itaat ediniz. Şayet Allah’a isyan edersem bana itaat etmeniz gerekmez.”
• Madde-24: “Halife, otoritede ve şeriatı infaz etmede ümmetin vekilidir.” Madde-28: “Müslümanlar tarafından nasbedilmedikçe hiç kimse Halife olamaz. İslami akitlerden herhangi bir akit gibi şer-i yönden kendisine inikad olmadıkça hiç kimse Hilafet salahiyetlerine de sahip olamaz.” Bu iki madde, insanların yöneticilerini seçme konusundaki hakkını garanti eden en önemli maddelerden olup yöneticilerin veraset yoluyla gelmesini veya Batı'nın ümmetin istek ve arzularına uygun olmayan yöneticiler nasbetmesini engellemektedir.
• 33 ve 34. maddeler ve dalları, Halifenin nasbedilmesi metodunu açıklamakta ve Halifenin mansıbının boşalması halinde, işlerin yürütülmesi için Hilafetin onun yerine geçici olarak teslim edilecek kişiyi dakik bir şekilde beyan etmektedir.Dolayısıyla İslam, herhangi bir hataya veya karışıklığa yer bırakmamıştır. Her ayrıntı açık ve nettir.
• Madde-37: “Halife, benimsemede şer-i hükümler ile mukayyettir. Şer-i delillerden sahih istinbat edilmeyen bir hükmü benimsemesi haramdır. Yine benimsediği hükümler ve hüküm istinbat metodu ile de mukayyettir. Dolayısıyla benimsediği istinbat metoduna aykırı istinbat edilmiş bir hükmü benimsemesi ve benimsediği hükümlere aykırı bir emir vermesi de caiz değildir.” Bu, yöneticinin işlerin gözetilmesi konusundaki sorumluluğunu yerine getirmesini ve fitne dönemlerinde hak üzere sabit kalmasını sağlamakta ve devletin başına gelebilecek her türlü acil durum veya Halife'nin maruz kalabileceği her türlü dış baskı karşısında ümmetin muhasebe etme gücünü pekiştirmektedir. Böylece devlet, şeriata bağlı kalır ve ümmet de, yöneticileri ve yardımcılarını hak üzere sebat etmesini sağlayan bir dayanak ve direk olur ve kendilerinin (yönetici ve yardımcıları) ve ümmetin bağlı kaldıkları anayasa konusunda onları güçlü ve cesur bir şekilde muhasebe eder.

• Halifenin görevlerini yerine getirip getirmeme gücünü takip etme, durumunu ve yaptıklarını inceleme ve onu azledip görevden alma yetkisi sadece Mezalim Mahkemesi'ne aittir. Mezalim kâdısı Halife tarafından atanmaz; bu da ümmeti ve devleti idari yolsuzluktan ve hakların zayi edilmesinden korur ve zulmü ve ümmetin otoritesinin gasp edilmesini daha başlangıçta önler.
• Halife tarafından atanan tefvîz muavinlerinin görevleri, Halifenin ölmesi veya azledilmesiyle sona erer; bu da enerjilerin yenilenmesini sağlayacak ve devlet içinde devlet oluşmasını veya partilerin ve grupların yönetim üzerinde hakimiyet kurmasını ve ümmetten otoritenin gasp edilmesini önleyecektir

• 45 ve 46. maddeler; Tefvîz muavininin, yaptırdığı tüm icraatlarını Halife’ye sunması gerekir ve Halifenin de yardımcılarının yaptıklarını takip etmesi vaciptir; zira işin başı da sonu da Halifeye ait olduğu gibi devletin ilk ve son sorumlusu da odur. Meydana gelen her türlü zulümden dolayı Halife muhasebe edilir ve savuşturma, alt düzey çalışanları suçlama veya muhasebeden kaçınma gibi durumlara yer yoktur. Ayrıca bu, devleti, vezirlerin ve Halifenin maiyetinin kötülüğünden ve ondan habersiz devletin işlerini tekelleştirmelerinden korur. Böylece İslam, her bireyin sorumluluklarını ve görevlerini belirlemiştir; çünkü hepsi, Allah Subhanehu'nun huzurunda bunlardan dolayı hesaba çekilecektir: وَكُلُّهُمْ آتِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَرْداً”Bunların hepsi de kıyamet gününde O’nun huzuruna tek başına (yapayalnız) gelecektir.” [Meryem 95] Allah’ın Rasulü Sallallahu Aleyhi ve Sellem de şöyle buyurmuştur: كُلُّكُمْ رَاعٍ وَكُلُّكُمْ مَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ “Hepiniz çobansınız; hepiniz güttüğünüz sürüden sorumlusunuz.” Dolayısıyla sorumlu, hesaba çekileceğinden emin olduğunda, her soru ve meleklerin kaydettiği her ayrıntı için bir cevap hazırlayacaktır.

Sözü daha fazla uzatmadan:İslam Devleti, Allah Subhanehu ve Teala'nın Efendimiz Muhammed Sallallahu Aleyhi ve Sellem hakkında şöyle buyurduğu kavlinin pratik uygulayıcısıdır: وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ “Biz seni ancak âlemlere rahmet olsun diye gönderdik.” [Enbiya 107] İslam'ın hükümleri, tıpkı ilk Müslümanların ilk Raşidi Hilafetin gölgesinde nimetlendiği gibi bu rahmetin, ümmetin yaşadığı gerçeklikte tecelli olmasını sağlayacaktır. Allah'tan, Raşidi Hilafeti bize yakında ikinci kez ikram etmesini ve bizi onun ehlinden ve onun için samimi bir şekilde çalışanlardan kılmasını temenni ediyoruz.

Hizb-ut Tahrir Merkezi Medya Ofisi İçin Yazan

Beyan Cemal

Haber-Yorum

Erdoğan, Filistin Davasını Tasfiye Etmek İçin Ebu Rigal Rolünü Oynuyor!

Haber:

Reuters'ın Türkiye cumhurbaşkanlığı hakkındaki haberi: Erdoğan ve Trump, telefon görüşmesinde ikili ilişkileri ve Gazze'deki durumu ele aldı.

Acil | Türkiye Cumhurbaşkanlığı: Erdoğan, Trump'a, Türkiye'nin barış için diplomatik temaslarına hız verdiğini teyit etti. (El Cezire Kanalı, 4/10/2025)

Yorum:

Bakın işte Erdoğan, tıpkı Suriye devriminde, odak noktasını rejimi devirmekten rejime katılmaya kaydırdığında yaptığı gibi tavizleri pazarlama, direnişi bastırma ve Filistin davasını tasfiye etme şeklindeki görevinin siyasi simsarı olma rolünü oynamaktadır.

Onun diplomatik temasları, Yahudi varlığının bekasını sağlamak için bölgedeki Amerikan araçlarını harekete geçirmek amacıyla bir paravan olmaktan başka bir şey değildir. Barış hakkında konuşmak ise davayı tasfiye etme, direnişi silahsızlandırma ve Gazze halkını yalan vaatler karşılığında yerinden etme planına yönelik son başlıktan öte bir şey değildir.

Erdoğan hiçbir zaman Filistin'in yanında olmamıştır; aksine İran, Mısır, Suudi Arabistan ve diğerlerinin yaptığı gibi Amerika'nın yanında yer alıp onun politikalarını uygulamıştır; zira bu yöneticiler, düşmanın güç kullanarak gerçekleştirmede aciz kaldığı şeyleri uygulayan araçlardır.

Ey Gazze halkı ve ey İslam ümmeti: Sizin davanız diplomasi veya hain girişimlerle çözülmeyecektir; aksine Yahudi varlığını kökünden söküp atmak için harekete geçecek ümmetin orduları ve El-Aksa'yı kurtaracak ve Amerika ile onun ülkemizdeki yardakçılarının ellerini koparacak Raşidi Hilafetin kurulmasıyla çözülecektir.

Hizb-ut Tahrir Merkezi Medya Ofisi İçin Yazan

Abdul Mahmud El-Amiri – Yemen

Hizb-ut Tahrir / Sudan Vilayeti gençleri, Sudan’ın bölünmesi planını akamete uğratma kampanyası çerçevesinde 4 Ekim 2025 Cumartesi sabahı Hartum’daki Dukhunat Pazarı bölgesinde siyasi bir konuşma gerçekleştirdi.

Etkinlikte, Hizb-ut Tahrir üyesi Şeyh Abdul Fettah Ahmed bir konuşma yaptı. Konuşmasına İslam ümmetinin birliğinden ve İslam Devleti’nin bütünlüğünden bahseden ayetler ve hadislerle başlayan Ahmed, İslam’a göre ümmetin asasını kırmak, cemaatini bölmek ve birliğini parçalamak isteyenlerin öldürülmesini gerektiğini belirtti. Ahmed, “Düşman güçlerin, İslam ümmetinin birliğine ve devletin bütünlüğüne kastedip parçalamak için komplo kurduğunda, Müslümanların bu meseleyi ölüm kalım meselesi olarak kabul etmeleri gerektiğini vurguladı.

Ahmed, Hizb-ut Tahrir / Sudan Vilayeti olarak biz, ümmete karşı sorumluluğumuz gereği, Amerika’nın daha önce Güney’i ayırdığı gibi, şimdi de Darfur’u Sudan’dan ayırmak için tehlikeli bir planı yürüttüğü konusunda sizleri uyarıyoruz dedi.

Şeyh Ahmed, bu planın İslam’a göre haram olduğunu belirterek söz konusu plana meydan okumak için ülke halkını bu plana karşı güçlü bir duruş sergilemeye çağırdı. Güney Sudan gibi Darfur’un da elden gitmemesi için halkın bu plana meydan okuyabilecek güçte olduğunu dile getirdi. Ayrıca, güç ve kuvvet ehli samimi kişileri de ülkenin bütünlüğünü korumaya davet etti ve Allah’ın onların bundan hesaba çekeceğini hatırlattı. Ahmed, ülke halkını, Raşidi Hilafet’i kurmak için Hizb-ut Tahrir’le kenetlenmeye çağırdı. Raşidi Hilafetin, Amerika ve Batı’nın İslam ümmetinin meselelerine müdahalesine son vereceğini, ümmetin meseleleriyle oyun oynamasını durduracağını kaydetti.

Bu sırada kalabalık, “Tek çözüm Hilafet!” sloganlarıyla ve getirdikleri Tekbirlerle sık sık Şeyh Ahmedi’n sözünü kestiler. İçlerinden biri “İşte istenen eylem bu. Herkesin bu çağrıya kulak vermesi ve birleşmesi gerekir” dedi.

Mısır’da köyleri yutan, onlarca aileyi evsiz bırakan sel felaketi bir doğa olayı değil, çok daha derin bir ihanetin ve beceriksizliğin sonucudur. Bu felaket; rejimin Mısır’ın su haklarını peşkeş çekmesinin, halkın dertlerine karşı müzminleşmiş kayıtsızlığının ve ülkenin kaynaklarını, ulusal güvenliği ve milletin çıkarlarını korumaktan aciz bir şekilde yönetmesinin sadece bir tezahürüdür. Mevcut kriz, bir anda ortaya çıkmış değildir, aksine başarısız politikaların uzun vadeli ve kümülatif birikiminin bir neticesidir. Söz konusu politikalar, devleti su kaynaklarını savunma araçlarından yoksun bırakmış ve Etiyopya’nın Rönesans Barajı üzerinden Mısır ve Sudan’ın can damarı olan Nil’i kontrol etmesine kapı aralamıştır.

Mısır’ın basiretsiz ve teslimiyetçi politikaları, Etiyopya’nın eline bölge tarihinde görülmemiş bir stratejik koz vermiş, Mısır’ın su ihtiyacının %80’inden fazlasını sağlayan Mavi Nil suları üzerinde tam kontrol sağlamasına olanak tanımıştır. Rejim, Nahda Barajı’nın ilan edildiği ilk günden beri, ulusal hakları koruyacak ve halkını savunacak cesur bir duruş sergilemek yerine, fiili durumu acizce kabullenmeye ve boş uluslararası vaatlere sığınmaya dayalı zavallı bir müzakere çizgisi izlemiştir.

Etiyopya’nın, bağlayıcı bir hukuki çerçeve olmaksızın baraj dolum süreçlerini tek taraflı olarak tamamlaması, Etiyopya’ya Mısır ve Sudan yönlü debi üzerinde fiilî bir hâkimiyet sağlamasına imkân tanımıştır. Addis Ababa, barajın kapaklarını kendi çıkarlarına göre, hatta bazı yetkililerinin küstahça belirttiği gibi “keyfine göre” veyahut da Amerika’nın dayattığı şekilde açıp kapatmaktadır. Böylelikle baraj, Etiyopya ve efendilerinin dilediği an Mısır’a karşı kullanabileceği siyasi, ekonomik ve güvenlik amaçlı bir baskı aracına dönüşmüştür.

Bu su silahının iki namlusu var ve ikisi de Mısır’a dönük. İlk namlu ‘susuzluk’: Etiyopya, barajın kapaklarını kapattığında veya su akışını azalttığında, Mısır’ı tarımı, sanayiyi ve içme suyu kaynaklarını vuracak yıkıcı bir su kıtlığı tehlikesiyle karşı karşıya bırakacaktır. Silahın ikinci namlusu ise ‘sel felaketi’dir. Son dönemde örneklerini gördüğümüz gibi, baraj kapaklarının aniden sonuna kadar açılmasıyla serbest bırakılacak devasa bir su kütlesi, köylerin sular altında kalmasına, evlerin yıkılmasına ve hatta Mısır’ın gözbebeği Asvan Barajı’nın bile ciddi bir tehlike altına girmesine yol açacaktır. Nil’in kontrolü artık Mısır’ın elinde değil; rejim, elindeki tüm güç kozlarından feragat edip Mısır’ın su haklarını gönüllü olarak peşkeş çekerek ülkeyi dış iradenin oyuncağı yapmıştır.

Bugünkü sellerin bu kadar yıkıcı olmasının bir nedeni de, Mısır’ın olası taşkınları yutabilecek su altyapısını yıllar içinde ortadan kaldırmış olmasıdır. Bir zamanlar sulama kanalları, nehir kolları ve drenaj kanalları, fazla suyu tahliye edip dağıtan, hem doğal hem de insan yapımı entegre bir ağ oluşturuyordu. Bu sistem sayesinde tarım arazileri ve köyler sellerden korunuyordu. Ne var ki, geçtiğimiz on yıllar boyunca bu hayati ağlar hem ciddi bir şekilde ihmal edilmiş hem de çoğu zaman kasıtlı olarak toprakla doldurulmuştur.

Nitekim resmi rakamlar, Mısır’daki su altyapısının nasıl bir talanla karşı karşıya olduğunu gözler önüne seriyor. Spesifik olarak, yalnızca 2025 yılı içerisinde Nil Nehri havzasına yönelik 18.000’i aşkın ihlal vakası raporlanmıştır. Buna ek olarak, 2021 yılından itibaren, ilgili mevzuatla koruma altına alınan ‘Nil koruma kuşağı’ ve ‘taşkın yatağı arazileri üzerinde 20.000’den fazla ruhsatsız yapılaşma tespit edilmiştir. İşin en acı tarafı ise, bu yasa dışı yapılaşmanın gizlice değil, bizzat devletin gözleri önünde, adeta resmi bir geçit töreniyle gerçekleşmiş olmasıdır. Devletin ilgili kurumları ise bu talanı durdurmakta ya çekimser kalmış ya da yolsuzluk, torpil ve kurumsal çürümenin bir sonucu olarak bu duruma bilerek ve isteyerek göz yummuştur.

Devlet, proaktif bir su yönetimi stratejisi benimsemek yerine - ki bu strateji, taşkınları absorbe etmek ve bu suyu arazi ıslahı için kullanmak amacıyla nehir kesitlerini genişletmeyi ve atıl durumdaki yan kolları rehabilite etmeyi içerirdi - tam tersi yönde bir politika tercih etmiştir. Bu politika, mevcut drenaj ve sulama kanallarının doldurulması ve nehir yatağının tarımsal ve yapısal kullanıma açılması şeklinde tezahür etmiştir. Bu eylemlerin neticesinde, hidrolojik sistemin ani taşkın piklerini yönetme ve sönümleme kapasitesi önemli ölçüde azalmıştır.

Bir zamanlar suyun tahliyesi için ayrılmış olan bu topraklar, zamanla ya kaçak yerleşim bölgelerine ya da ruhsatsız tarım arazilerine dönüşmüştür. Bu arazi kullanım değişikliği, söz konusu bölgeleri, Nil Nehri’nin su seviyesindeki her artışta doğrudan taşkın riski etki alanına dahil etmiştir. Etkin erken uyarı sistemlerinin yokluğu ise, yerel halkın kriz anında hazırlıksız yakalanmasına neden olmuştur. Vatandaşlar, hızla yükselen su seviyeleri ve konutlarının yapısal bütünlüğünü kaybetmesi gibi çoklu tehditlerle, devlet tarafından sağlanan somut bir koruma olmaksızın yüzleşmek zorunda kalmışlardır.

Söz konusu ihmal, Mısır’ın tarım sektöründeki daha geniş kapsamlı bir politika başarısızlığından ayrı düşünülemez. Devlet, gıda güvenliğini sürdürülebilir kılacak rasyonel adımlar atmak –sulama altyapısını geliştirmek, drenaj ağlarını rehabilite etmek ve tarımsal arazi varlığını genişletmek– yerine, arazi verimliliğine katkısı olmayan göstermelik projelere yönelmiştir. Buna mukabil, verimli tarım arazilerinin spekülatif yatırım veya konut projeleri için imara açılmasına ve tarım dışı amaçlarla kullanılmasına müsaade edilmiştir. Bu politikanın neticesinde, son on yıllarda önemli miktarda tarım arazisi kaybedilmiş ve ülkenin hidrolojik şoklara karşı kırılganlığı artmıştır.

Su, hayatın en temel yapı taşlarından biridir ve İslam’a göre, onu korumak ve doğru yönetmek devletin en asli görevlerindendir. Bu nedenle, ister sel baskınları olsun ister kuraklık, devlet bütün imkanlarını kullanarak su kaynaklarını korumakla ve halkını bu tür tehlikelerden muhafaza etmekle yükümlüdür. Bu hayati meselede gevşeklik göstermek, basit bir idari hata olarak geçiştirilemez! Allah’ın yöneticiye verdiği kutsal emanete ihanettir ve bu ihanetin bedeli hem bu dünyada hem de ahirette çok ağır olacaktır.

Ayrıca, İslam dış baskılara boyun eğmeyi veya bağımlılık ilişkilerini kabul etmez. Tam aksine, ümmetin stratejik varlıklarını korumak için kararlı siyasi ve askeri politikalar izlenmesini ve ümmetin can damarı niteliğindeki kaynakların kontrolünün hiçbir yabancı gücün eline geçmesine izin verilmemesini farz kılar. Rönesans Barajı’nın büyüyerek Etiyopya’nın elinde bir “hayat vanasına” dönüşmesine göz yummak, bir yöneticinin ümmetin çıkarlarını koruma göreviyle bağdaşmayan, tehlikeli bir siyasi ihmalkarlıktır.

Bu durumun neticesinde Mısır, dış kaynaklı bir hidro-stratejik silaha karşı kırılgan bir pozisyona düşürülmüştür. Ve Mısır’ın bugünkü acı tablosu, zorlu bir denklemin sonucudur:

Çürümüş Altyapı: Yılların ihmali ve yolsuzluğuyla adeta bir enkaza dönen su şebekeleri.

Boğulmuş Nehir: Yatağı daraltılarak ve kolları doldurularak akışı engellenen bir Nil.

İşgal Edilmiş Kıyılar: Göz göre göre nehrin yatağına inşa edilen kaçak köyler ve mahalleler.

Teslim Olmuş Devlet: Su kozunu Etiyopya’ya kaptıran, pazarlık gücünü sıfırlamış bir yönetim.

Bu gidişatın sonu bellidir: Su salındığında sele, tutulduğunda ise susuzluğa mahkûm bir Mısır...Ve hepsinden daha acısı, Allah’ın bu topraklara armağanı olan o kutsal nehrin dizginlerini elinde tutan yabancı bir iradenin gölgesinde, her geçen gün biraz daha boyun eğen bir ülke...

Gerçek çözüm, göstermelik görüşmeler yapmak ya da uluslararası yardımları ve Dünya Bankası’nın sözlerini beklemek değildir. Gerçek çözüm, devletin temel yönetişim sorumluluklarını eksiksiz olarak üstlenmesinde ve aşağıdaki eylem planını kararlılıkla uygulamasında yatmaktadır: Su altyapısı, sil baştan doğru temellerde kurulmalıdır. Siyasi bağımsızlık tam olarak sağlanmalı, dışa bağımlılık sona erdirilmelidir. Ulusal su haklarını korumak için devletin tüm gücü seferber edilmelidir. Yönetimdeki yolsuzluk kökünden kazınmalıdır. Kapatılan tüm su kanalları yeniden açılmalıdır. Nil yatağındaki yapılaşma kalıcı olarak yasaklanmalıdır. Su, bir avuç imtiyazlının değil, tüm halkın çıkarına göre yönetilmelidir. Yozlaşmış bir kapitalist sistemi uygulayan bir yönetimin bunları yapması mümkün değildir. Bütün bunlar, ancak halkını gerçekten İslam’la gözeten bir devleti gerektirir.

İslam’a göre devlet, ümmetin çıkarlarının bekçisi olmalı, dışarıya bağımlı olmamalıdır. Projelerini, bağışçı ülkelerin dayatmalarına göre değil, “Egemenlik Şeriat’ındır, Otorite Ümmetindir” ilkesine göre yeniden şekillendirmelidir. Bu da ancak İslam’la gerçek anlamda hükmeden bir sistemle mümkündür. Böyle bir sistem, siyaseti yeniden ideolojiye göre şekillendirecek ve halkın işleriyle ilgilenmeyi, medya için söylenmiş boş bir slogan olarak değil, en temel amacı olarak görecektir.

Allah’ım! Bize İslam Devleti’ni, onun otoritesini ve Şeriatını yeniden nasip et ki, bir kez daha Nübüvvet metodu üzere Raşidi Hilafet’in gölgesi altında yaşayalım!

وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَـكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ“O ülkelerin halkı inansalar ve sakınsalardı, elbette onların üstüne gökten ve yerden nice bereket kapıları açardık, fakat yalanladılar, biz de ettikleri yüzünden onları yakalayıverdik.” ^{[Araf 95]}